Το Μεγαλείον της προγονικής μας κληρονομιάς και το χρέος μας προς την Πατρίδα.
Βροντά στη Χελωνοσπηλιά το κλέφτικο ντουφέκι
και στη Λυκούρια χαλασμός, φωτιά μ’ αστροπελέκι.
Ο Χονδρογιάννης πολεμά μ’ όλα τα παλληκάρια,
και ο αχός ακούγεται ψηλά στην Άγια Λαύρα.
Που εκεί λεβέντες διαλεχτοί πολλοί εμαζευτήκαν
και λευτεριά ή θάνατο για πάντα ορκιστήκαν.
Ήταν δεκάξι του Μαρτιού, ημέρα δοξασμένη,
που η λευτεριά ξεπρόβαλε στη γη την ξακουσμένη.
Είναι το ποιητικόν κείμενον του άσματος, το οποίον ενεπνεύσθη και εξεπόνησεν ο Καμενιανίτης, λογοτέχνης (ποιητής και πεζογράφος) Κώστας Νικολόπουλος. Ο λογοτέχνης γνήσιον τέκνον του χωριού μας των Καμενιάνων Καλαβρύτων, απόγονος οπλαρχηγού της Παλιγγενεσίας, μέσα εις οκτώ (8) στίχους του άσματος – το οποίον εμελοποίησε και άδει ο Μουσικολογιώτατος π. Χρήστος Κυριακόπουλος Αρχιερατικός Επίτροπος της Μητροπόλεως Κηφισίας, Ωρωπού και Αμαρουσίου, εις ημέρες Εθνικών Επετείων κ.λπ. – επαναλαμβάνω μέσα εις οκτώ (8) στίχους έδωσε όλον το νόημα, το πνεύμα και τον παλμόν του Μεγάλου Ξεσηκωμού του Γένους. Θεία Χάριτι επελέγη η Ιερά Μονή της Αγίας Λαύρας να κτυπήση το πρώτον εκεί η καρδιά της Επαναστάσεως και να ελευθερωθή πρώτη η πόλις των Καλαβρύτων 21 Μαρτίου 1821, καθ’ ότι:
- Η Περιοχή προσφέρεται δι’ ανορθόδοξον πόλεμον, λόγω θέσεως και διαμορφώσεως του εδάφους. Ο Χελμός ήλεγχε και ελέγχει δύο οδικούς άξονες.
- Η Ιστορία διδάσκει αδιάψευστα ότι εις τα Καλάβρυτα υπάρχει περισσεύον αγωνιστικόν φρόνημα. «Ουχ υπεικτέον, ουδ’ αναχωρητέον, ουδέ λειπτέον την τάξιν». Δεν υποτασσόμεθα, δεν αφήνομεν έρμαιον τον τόπον μας, ούτε εγκαταλείπομεν την τάξιν.
- Εις την περιοχήν των Καλαβρύτων υπήρχαν οκτώ (8) Μοναστήρια τροφοδότες και προμαχώνες του Αγώνος.
- Τέλος επεβάλλετο παντί σθένει να αποπροσανατολισθή ο εχθρός, πράγμα το οποίον επετεύχθη και έτσι εμπήκεν ο Κολοκοτρώνης αμαχητί εις την Καλαμάτα την 23ην Μαρτίου. Η Ιστορία έχει πλείστα όσα παραδείγματα. Όμως όποιος επιθυμεί – καίτοι όλοι το γνωρίζουν – ας ρίξη μίαν ματιάν εις την απόβασιν των Συμμάχων εις την Νορμανδίαν.
Το καζάνι έβραζε, κατά που γράφει ο λογοτέχνης Κώστας Νικολόπουλος,
«Ο Χονδρογιάννης πολεμά μ’ όλα τα παλληκάρια
και ο αχός ακούγεται ψηλά στην Αγιά Λαύρα»
Μέσα εις το έτος 1821 έχομε τα ακόλουθα ΠΡΩΤΟΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ επεισόδια: Αγρίδι Νωνάκριδος, Χελωνοσπηλιάν, Φροξυλιάν, Σωποτόν (Αροανίαν), Λειβάρτζι. Τῶ όντι τα επεισόδια αυτά, τα οποία χαρακτηρίζονται με τον πλέον δόκιμον όρον ΠΡΩΤΟΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ, απετέλεσαν το εμπύρευμα της Επαναστάσεως. Δεν υπήρχε πλέον καιρός για απώλειαν χρόνου, εξεχείλισε το ποτήρι. Οι Έλληνες πιάνουν τα όπλα, τα οποία άλλωστε ουδέποτε άφησαν.
Τα μηνύματα φθάνουν εις την Αγίαν Λαύραν. (Και ο αχός ακούγεται ψηλά στην Άγια Λαύρα).
Οι πληροφορίες αξιολογούνται και λαμβάνονται αποφάσεις.
Μεταξύ 13 και 17 Μαρτίου 1821 εις την Αγίαν Λαύραν εγένοντο τρεις (3) συσκέψεις, κατά τις οποίες υπήρχαν διαφωνίες μεταξύ των συσκεπτομένων. Καθώς εκορυφώνετο ο δραματικός τόνος της συζητήσεως, η άφιξις μιας πληροφορίας έκρινεν οριστικώς την έκβασιν της Επαναστάσεως. Από τα Σουδενά έφθασαν ο Αναγνώστης Πετ(ι)μεζάς, ο Βασίλειος Πετ(ι)μεζάς και ο Ασημάκης Σκαλτσάς, με φίλους τους, λόγω της Εορτής του Αγίου Αλεξίου εις τις 17 Μαρτίου, ότε επανηγύριζεν η Μονή. Αφού ανεφέρθησαν εις την δυστυχίαν και εις την φτώχειαν της περιοχής των, έδωσαν και την είδησιν ότι ο Χονδρογιάννης είχεν επιτεθεί εις την θέσιν Χελωνοσπηλιά κατά της συνοδείας του Σεϊτή, του εισπράκτορος, εφόνευσαν ένα μέλος της συνοδείας και ήρπασαν το φορτίον με τα χρήματα.
Μετά ταύτα είχεν οριστικώς ληφθεί η Απόφασις και το δίλημμα δεν υπήρχε πλέον. Ο Αγών άρχιζεν.
«Βροντά στη Χελωνοσπηλιά το κλέφτικο ντουφέκι
και στη Λυκούρια χαλασμός, φωτιά μ’ αστροπελέκι».
Αυτό ήταν το μέσον για να βγουν οι συσκεπτόμενοι εις την Αγίαν Λαύραν από την περίπλοκον κατάστασιν, η οποία τους επροβλημάτιζεν. Ήταν ο μίτος με τον οποίον ήρχισε να υφαίνεται το νυφικόν της Παλιγγενεσίας.
Ήταν το νόημα, το πνεύμα και ο παλμός του Μεγάλου Ξεσηκωμού του Γένους. Ο Έλληνας ο ανδρείος, ο υπερήφανος, ο φιλελεύθερος Έλληνας ξαναζωντανεύει μέσα του την μακραίωνα Ελληνικήν Ιστορίαν, τα κατορθώματα και τους θρύλους της Φυλής και ξαναθυμάται τις παλιές προφητικές ρήσεις: «Σώπασε Κυρά Δέσποινα, μην κλαις και μη δακρύζεις, πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θἄναι».
Ο Σπύρος Δ. Μπιλάλης εις το βιβλίον του: Οι ρίζες της Ελληνικής Φυλής, γράφει: «ο νεοέλληνας έχει την ευκαιρίαν να φέρει τον εαυτόν του μπροστά στο μεγαλείον της προγονικής κληρονομιάς και να συνειδητοποιήσει το χρέος του προς την Πατρίδα».
«Το χρέος προς την Πατρίδα εκφράζεται τελειότερον εις αγώνες αμίλλης όχι μόνον εις τις καλές, αλλά και εις τις κρίσιμες κυρίως ημέρες της. Τότε το αγώνισμα γίνεται άθλος και το έπαθλον δόξα».
Το τελευταίον τούτο προκύπτει από εντολήν και απαίτησιν ενός ηγεμόνος της Τρωϊκής εποχής, ο οποίος στέλλει τον υιόν αυτού εις τον πόλεμον και του δίδει την τελευταίαν παραίνεσιν, υποθήκην και εντολήν, το περιεχόμενον της οποίας είναι η ευγενής άμιλλα. Δεν υπήρχεν τελειότερον έπαθλον και δόξα για τη Λεβεντογέννα, τη γενιά του 21, η οποία μετά τετρακόσια χρόνια υποδουλώσεως και κατατρεγμών, κατώρθωσε να διατηρήσω άθικτον την Ελληνικήν συνείδησιν και να εκφράση και να εκπληρώση το χρέος της προς την Πατρίδα.
Με αυτήν την ευκαιρίαν και υποχρέωσιν ο Πρόεδρος του Εκπολιτιστικού μας Συλλόγου Καμενιανιτών, Δροβολοβιτών, Δεσινιωτών, λογοτέχνης, πρώην Αντιπρόεδρος της Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών, Αντιδήμαρχος εις τον τ. Δήμον Αροανίας Κώστας Νικολόπουλος φέρει τον εαυτόν του μπροστά εις το μεγαλείον της προγονικής κληρονομιάς και συνειδητοποιεί το χρέος του προς την Πατρίδα.
Του ευχόμεθα «αἰέν ἀριστεύειν».
Εν Καμενιάνοις τη 15η Φεβρουαρίου 2025
Φωτόπουλος Δ. Γεώργιος-Γεωργάκης
Εκ Μεγάλης Βρύσης Καμενιάνων Καλαβρύτων
