Ώρες Ευθύνης
Παρατίθεται φωτογραφία των αειμνήστων:
- Αντιστρατήγου Χαραλάμπους Κατσιμήτρου, Διοικητού VIII Μεραρχίας (1938-1941) και
- Συνταγματάρχου Μαυρογιάννη, Αρχηγού Πυροβολικού της VIII Μεραρχίας κατά τον Ελληνο-Ιταλικόν Πόλεμον.
20 Απριλίου 1941 – 20 Απριλίου 2025
Ημέρα Αναστάσεως του Κυρίου
Έχουν περάσει από τότε 84 χρόνια, ότε ολόκληρος ο κόσμος ευρίσκετο εις το μάτι του κυκλώνος του φοβερού Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο υποστράτηγος Χαράλαμπος Κατσιμήτρος διοικητής της 8ης Μεραρχίας Ηπείρου, μαζί με τον Συνταγματάρχη Μαυρογιάννη, Αρχηγό Πυροβολικού της 8ης Μεραρχίας.
Εις το σημείον αυτό ας μου επιτραπή να κάνω ιστορικήν αναδρομήν, προκειμένου να παρουσιάσω τα γεγονότα, όσον ένεστι, εν τη αλληλουχία των, αφ’ ότε η Χώρα μας ευρέθη μεταξύ σφύρας και άκμονος, αρυόμενος πληροφοριών ως ακολούθως:
α. Εκ του βιβλίου «Η ΗΠΕΙΡΟΣ ΠΡΟΜΑΧΟΥΣΑ», του Αντιστρατήγου Χαραλάμπους Κατσιμήτρου.
β. Εκ δημοσιεύματος του Γενικού Διευθυντού της Εφημερίδος ΕΣΤΙΑ κ. Ελευθερίου Σκιαδά, εις την εν λόγω Εφημερίδα της 11ης Νοεμβρίου 2017.
γ. Εκ των Εκπαιδευτικών Διαλέξεων του αειμνήστου Υποστρατήγου Μιχαήλ Δ. Σούλη, καθηγητού Γεωπολιτικής και Στρατιωτικής Ιστορίας.
δ. Εκ του εγχειριδίου του αειμνήστου Αλεξάνδρου Τσουκανέλη, Καθηγητού Οδοντιατρικής εις το Πανεπιστήμιον Αθηνών, υπό τον τίτλον: «Χαράλαμπος Κατσιμήτρος Πρόμαχος της Ηπείρου».
ε. Εκ της Διευθύνσεως Ιστορίας Στρατού (Δ.Ι.Σ.) του Γ.Ε.Σ.
στ. Επίσης έμπλουτον και συγκινητικόν είναι το υλικόν, το οποίον παρέχει το βιβλίον του αειμνήστου Αντιστρατήγου Γεωργίου Τζουβαλά υπό τον τίτλον: «Ύψωμα 731».
Εκ του συγκεκριμένου βιβλίου ηρύσθην πληροφοριών, «ἐν αἷς» και η παρατιθέμενη φωτογραφία των Αδελφών Νοσηλευτριών, οι οποίες επέρασαν εις το Πάνθεον των Ηρώων και Ημιθέων κατά τον πόλεμον 1940-1941, με ιδιαίτερον ηρωϊσμόν και αυταπάρνησιν εκείνων του Ολοκαυτώματος του 2ου Στρατιωτικού Νοσοκομείου Ιωαννίνων ανήμερα το Πάσχα 20 Απριλίου 1941.
Παρατίθεται σχετική φωτογραφία:
Θα προσπαθήσω «ἐν ἀδραῖς γραμμαῖς»,να παρουσιάσω την λήψιν γενναίων αποφάσεων, το έργον και την αυταπάρνησιν ωρισμένων Ηρώων και Ημιθέων, ανδρών και γυναικών, που ετέθησαν προ των ευθυνών των, ήρθησαν εις το ύψος των περιστάσεων και δεν εδειλίασαν να θυσιάσουν εαυτούς, για την σωτηρίαν συνανθρώπων των και για την Ελευθερίαν της Πατρίδος μας, κατά τον Ελληνο-Ιταλικόν και Ελληνο-Γερμανικόν Πόλεμον 1940-1941.
ΑΝΟΙΞΙΣ 1941:
α. 6 Απριλίου:
Η Γερμανία μας επιτίθεται εκ των νώτων, ότε ο κύριος όγκος του Στρατού μας ήτο εμπεπλεγμένος εις πόλεμον με τους Ιταλούς επί γενικής γραμμής Πόγραδετς-Χειμάρρας, αποκρούων την Μεγάλην Εαρινήν Ιταλικήν Επίθεσιν.
Η Γερμανία μας επιτίθεται με την 12ην Στρατιάν αποτελουμένην από τρία Σώματα στρατού υπό τον Στρατάρχην Βίλχελμ φον Λιστ.
Η όλη επιχείρησις υπεστηρίζετο από ισχυρότατες αεροπορικές δυνάμεις – περίπου χίλια (1.000) αεροπλάνα, εκ των οποίων πολλά καθέτου εφορμήσεως ΣΤΟΥΚΑΣ. Εις τις 05.15 της 6ης Απριλίου 1941 εξεδηλώθη η επίθεσις των Γερμανών.
Εις την ωχυρωμένην τοποθεσίαν Μπέλες – Νέστου είχεν αναπτυχθεί το Τμήμα Στρατιάς Ανατολικής Μακεδονίας (Τ.Σ.Α.Μ.) υπό τον Αντιστράτηγον Κωνσταντίνον Μπακόπουλον. Η ωχυρωμένη τοποθεσία περιελάμβανεν εικοσιένα (21) οχυρά, γνωστή ως Γραμμή Μεταξά. Η κυρία προσπάθεια των Γερμανών εφηρμόσθη κατά του Μπέλες και του Ρούπελ, δεδομένου ότι απέβλεπον να αποκόψουν τον βραχίονα της Ανατολικής Μακεδονίας και της Δυτικής Θράκης από του λοιπού κορμού της Ελλάδος.
Την επομένην 7 Απριλίου το πρωί Γερμανική επίθεσις εσυνεχίσθη με αμείωτον έντασιν. Οι Γερμανοί, αφού εχρησιμοποίησαν αποπνικτικά αέρια και φλεγόμενην βενζίνην κατέλαβον τα οχυρά Κεκλαγιά, Αρπαλούκι και Ιστίμπεη.
Εις τους υπολοίπους τομείς της αμυντικής τοποθεσίας μέχρι του Νέστου τα Οχυρά εσυνέχιζαν να αμύνονται, παρά τις συνεχείς επιθέσεις των Γερμανικών τμημάτων.
β. 8 Απριλίου:
Η Γιουγκοσλαβική άμυνα καταρρέει. Η ούτω διαμορφωθείσα κατάστασις, παρά το γεγονός ότι η ωχυρωμένη τοποθεσία παρέμεινεν αρραγής, εδημιούργησε κίνδυνον εις το αριστερόν του Τ.Σ.Α.Μ.
Η 2α Τεθωρακισμένη γερμανική Μεραρχία διήλθε την μεθόριον εις την Δοϊράνην και προήλασε ταχύτατα προς το Κιλκίς, με σκοπόν να καταλάβη την Θεσσαλονίκην. Μετά από αυτήν τη δυσμενή εξέλιξιν, το Γενικόν Στρατηγείον διέταξε το Τ.Σ.Α.Μ. να συνθηκολογήση καθ’ ότι η συνέχισις του Αγώνος ήτο ματαία και το Τ.Σ.Α.Μ. εκινδύνευε να αιχμαλωτισθή.
γ. 9 Απριλίου:
Την 8ην ώραν οι Γερμανικές δυνάμεις καταλαμβάνουν την Θεσσαλονίκην. Ενώ την 14ην ώραν, εις το Γερμανικόν Προξενείον υπεγράφη η συνθηκολόγησις μεταξύ του Αντιστρατήγου Κωνσταντίνου Μπακοπούλου και του Αντιστρατήγου Φάιελ (Rudolf Veiel) Διοικητού της 2ας Γερμανικής Τεθωρακισμένης Μεραρχίας, με εντίμους για τον Ελληνικόν Στρατόν όρους.
Οι Δυνάμεις των Οχυρών παρεδόθησαν αργά το απόγευμα, εις εκτέλεσιν της Διαταγής συνθηκολογήσεως.
Τα γερμανικά Τμήματα απέδωσαν τιμές εις τις Φρουρές των Οχυρών και ύψωσαν την Γερμανικήν σημαίαν εις τα Οχυρά μόνον μετά την αποχώρησιν των τελευταίων Ελληνικών Τμημάτων. Με αυτόν τον τρόπον, ανεγνώρισαν την ανδρείαν και τον ηρωϊσμόν των υπερασπιστών των Οχυρών και εξέφρασαν παραλλήλως τον θαυμασμόν των προς τους Έλληνες Μαχητές.
δ. 12 Απριλίου:
Ως είχε διαμορφωθεί η Στρατιωτική κατάστασις με την εισχώρησιν των Γερμανών εις το Υψίπεδον Φλωρίνης και με την προσπάθειάν των να διανοίξουν την διάβασιν Καρλί-Δερβέν (προσπάθεια, η οποία εστέφθη υπό επιτυχίας την επομένην 13 Απριλίου, ότε και εξεχύθησαν τα γερμανικά τεθωρακισμένα εις το Υψίπεδον Εορδαίας-Κοζάνης), καθίστατο ανέφικτος η υπό των Ελληνικών Δυνάμεων της Αλβανίας έγκαιρος εγκατάστασις εις την τοποθεσίαν του Ολύμπου.
Εν τω μεταξύ η σύμπτυξις του Βορείου Τομέως του Ελληνικού Στρατού εκ της Αλβανίας είχεν ήδη αρχίσει από 12 Απριλίου, ακολουθούσα τον άξονα: Κορυτσά-Καστοριά-Νεάπολις-Γρεβενά-Καλαμπάκα. Όταν τελικά οι Γερμανοί διέσπασαν την ασθενή και προχείρως οργανωθείσαν Ελληνικήν Άμυναν επί των διαβάσεων Κλεισούρας-Βλάστης και Σιατίστης και εξεχύθησαν εις την άνω κοιλάδα του Αλιάκμονος, το αποτέλεσμα δεν ηδύνατο παρά να είναι καταστρεπτικόν διά τις συμπτυσσόμενες Ελληνικές Μεραρχίες, οι οποίες προσβληθείσες πλευρικώς υπό των Γερμανών, αποσυνετέθησαν.
ε. 16 Απριλίου:
Ο Υπουργός των Στρατιωτικών διαλύει τα μετόπισθεν.
στ. 18 Απριλίου:
Θάνατος του Πρωθυπουργού Αλεξάνδρου Κορυζή – Ανάληψις Πρωθυπουργίας από τον Εμμανουήλ Τσουδερόν.
ζ. 16/17 έως 19 Απριλίου:
Οι Βρετανικές Δυνάμεις (Συγκρότημα “W”), το οποίον ήτο προωρισμένον να αμυνθή εις τις διαβάσεις των Καμβουνίων, των Πιερίων και του Ολύμπου, έχον υπ’ όψιν του την υπεροχήν των Γερμανών, κυρίως εις άρματα μάχης και Αεροπορίαν, αλλά και την αποσύνθεσιν των εις το αριστερόν του Ελληνικών Δυνάμεων, συμπτύσσεται εις τις Θερμοπύλες.
η. 20 Απριλίου:
Οι Γερμανοί καταλαμβάνουν το Μέτσοβον και τα μηχανοκίνητά των κατηφορίζουν προς τα Ιωάννινα.
θ. Την ιδίαν ημέραν 20 Απριλίου.
Ανήμερα Πάσχα:
Τα Ιωάννινα, η Άρτα, η Πρέβεζα, καίγονται από την ασύδοτον εχθρικήν αεροπορίαν, με ολοκαύτωμα το 2ον Στρατιωτικόν Νοσοκομείον Ιωαννίνων. Το Ιατρικόν και Νοσηλευτικόν προσωπικόν εις το εν λόγω Νοσοκομείον (Ακαδημία Ιωαννίνων), έδωσε την ζωήν του κατά την εκτέλεσιν του καθήκοντος.
«Η Ελλάς, αφού ενίκησε και απώθησε τον Μουσολίνι, δέχεται την επιδρομήν των Γερμανών.
Τα αεροπλάνα των βομβαρδίζουν τα Ιωάννινα και φυσικά δεν σέβονται τα Νοσοκομεία.
Εις το Μέγαρον της Παιδαγωγικής Ακαδημίας, το οποίον χρησιμοποιείται ως Νοσοκομείον, ο Καθηγητής Κοντιάδης (σ.σ. Ξενοφών 1903-1941) μαζί με τους βοηθούς του χειρουργούν συνεχώς τους τραυματίες.
Διατάσσει τις Αδελφές Νοσηλεύτριες να κατέβουν εις το καταφύγιον. Αλλά αυτές αρνούνται – γιατί θα έπρεπε να εγκαταλείψουν τους χειρουργημένους των. Οι αδελφές μένουν και ΜΕΝΟΥΝ εκεί για πάντα.
Μία μεγάλη βόμβα καταστρέφει την πτέρυγα του χειρουργείου και σκοτώνει τον καθηγητήν, τους βοηθούς του, τις Αδελφές Νοσοκόμους και τους ασθενείς». (Ελευθέριος Σκιαδάς).
Μεταξύ των θυμάτων του βομβαρδισμού συγκαταλέγεται και η Ελένη Θεοτόκη (1883-1941), γόνος της γνωστής οικογενείας των ευπατριδών πολιτικών, κόρη του Κόμη Μάρκου-Αλοΐσιου Θεοτόκη εκ Καρουσάδων – Κερκύρας.
Μητέρα της ήταν η Αγγελική Πολυλά, επίσης εκ Κερκύρας. Η Ελένη Θεοτόκη ήταν και ιδρυτικόν μέλος του Λυκείου Ελληνίδων Βόλου. Όταν απώλεσε την ζωήν της ήταν Διευθύνουσα του 2ου Στρατιωτικού Νοσοκομείου Ιωαννίνων, καθ’ ότι διπλωματούχος Αδελφή Νοσηλεύτρια. Σύζυγός της ο απόγονος της Ηρωϊκής οικογενείας των Πλαπουταίων εκ Γορτυνίας Αρκαδίας Παναγιώτης Παρασκευόπουλος (1875-1956), ιατρός Αξιωματικός, ο οποίος είχε διακριθεί και ως 2ος Ολυμπιονίκης εις την δισκοβολίαν κατά τους Ολυμπιακούς Αγώνες 1896.
Εν ευθέτω χρόνω θα παρουσιάσω και την προσφοράν Ελένης Θεοτόκη και Παναγιώτου Παρασκευοπούλου κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους (1912-1913).
Παρατίθεται φωτογραφία του ζεύγους Ελένης Θεοτόκη – Παναγιώτου Παρασκευοπούλου.
Και επανέρχομαι εις τα διαδραματισθέντα αμέσως μετά το Πάσχα 20 Απριλίου 1941.
ι. 21 Απριλίου:
Κατά τις πρωϊνές ώρες της 21ης Απριλίου η VIII Μεραρχία λαμβάνει Διαταγήν του Α΄ Σώματος Στρατού ως εξής:
«Κατόπιν Διαταγής του Τμήματος Στρατιάς Ηπείρου:
Από 18 ώρας σήμερον (20 Απριλίου) συνήφθη ανακωχή μεταξύ Ελληνικών και Γερμανικών Στρατευμάτων.
Εντός νυκτός απόψε 20/21 Απριλίου επεμβάσει Γερμανού Αρχιστρατήγου συνάπτεται ανακωχή μεταξύ Ελληνικών και Ιταλικών Στρατευμάτων.
Ελληνικός Στρατός θα αποσυρθή Ελληνο-Αλβανικά σύνορα και δεν θα εισέλθη Ιταλικός στρατός εις το Ελληνικόν έδαφος.
Ο Ελληνικός Στρατός δεν θεωρείται αιχμάλωτος πολέμου και επανερχόμενος εις τας εν Ειρήνη έδρας του, θα αποστρατευθή κανονικώς, πλην των εν Ειρήνη υπηρετουσών κλάσεων, αίτινες θα παραμείνωσι κανονικώς υπό τα όπλα.
Αύριον (21 Απριλίου) θα διέλθη μηχανοκίνητος Γερμανική φάλαγξ εξ Ιωαννίνων προς Αργυρόκαστρον, Πρεμετήν, Λιασκοβίκιον, όπως παρατεθή μεταξύ ημών και Ιταλών.
Η οδός Καλπάκι-Κακαβιά να είναι από 8ης ώρας ελευθέρα, προς διάβασιν των Γερμανών. Εν περιπτώσει επιθέσεως τυχόν εν τω μεταξύ των Ιταλών άμυνα επί τόπου μέχρις εσχάτων».
Π. ΔΕΜΕΣΤΙΧΑΣ Αντιστράτηγος.
[Διά Διαταγής του Α΄ Σώματος Στρατού η VIII Μεραρχία διετάχθη να αποσυρθή εκ των θέσεών της, κατόπιν της παρεμβολής των Γερμανικών Στρατευμάτων και της καταπαύσεως του αγώνος και να συγκεντρωθή εις τον χώρον ΚΑΣΤΑΝΙΑΝΗ – ΚΤΙΣΜΑΤΑ – ΚΡΥΟΝΕΡΙ εν αναμονή Διαταγών, αφήνουσα επί της μεθορίου ανάλογον δύναμιν προκαλύψεως. Παρ’ όλα αυτά τα Ιταλικά Τμήματα επεχείρησαν βιαίως να εισέλθουν εις το Ελληνικόν έδαφος. Τότε έσπευσεν επί τόπου Γερμανός Αξιωματικός, όστις επενέβη και κατέπαυσεν η συμπλοκή.
Όμως ο επικεφαλής των Ιταλικών Τμημάτων Αξιωματικός επέμενε να προχωρήσουν προς ΧΑΝΙ ΔΕΛΒΙΝΑΚΙ. Κατόπιν αυτού ο Γερμανός Αξιωματικός εν προφανεί εκνευρισμώ μετέβη εις το μέσον της οδού και εχάραξε διά του μαστιγίου του καθέτως επί της οδού μίαν γραμμήν και είπεν επιτακτικώς πλέον εν θυμώ προς τον Ιταλόν Αξιωματικόν: «Απαγορεύεται η υπέρβασις της γραμμής ταύτης απολύτως υπό των Ιταλικών στρατευμάτων.
Πάσα απόπειρα διαβάσεως θα αντιμετωπίση το πυρ των Γερμανικών όπλων».
Και ηναγκάσθησαν να σταματήσουν επί των θέσεών των τα Ιταλικά ταύτα Τμήματα].
Οι προαναφερόμενες Διαταγές είναι ειλημμένες εκ του βιβλίου «Η ΗΠΕΙΡΟΣ ΠΡΟΜΑΧΟΥΣΑ» του Αντιστρατήγου αειμνήστου Χαραλάμπους Κατσιμήτρου. Ο Στρατηγός εις το βιβλίον του γράφει εν κατακλείδι:
«Η Ιστορία του συγχρόνου τούτου Εθνικού Μεγαλουργήματος (των Πολέμων 1940-1941), ανταξία των Εθνικών μας παραδόσεων Ιστορία δόξης, νίκης και θριάμβου, θα αποτελή υπερήφανον τίτλον τιμής της παρούσης γενεάς και φωτεινόν αστέρα διά τους επιγενομένους».
Άλλωστε ο ραδιοφωνικός σταθμός της Μόσχας, αποτίων φόρον τιμής και ευγνωμοσύνης προς τον Έλληνα μαχητήν, διεκήρυσσε, κατά την εκπομπήν της 27ης Απριλίου 1942:
«Επολεμήσατε μικροί εναντίον μεγάλων και επεκρατήσατε. Επολεμήσατε άοπλοι εναντίον πανόπλων και ενικήσατε.
χάρις εις τις θυσίες σας, ημείς οι Ρώσοι εκερδίσαμε χρόνον διά να αμυνθούμε. Σας ευγνωμονούμεν….».
Ο δικτάτωρ ΧΙΤΛΕΡ, ομιλών προς το ΡΑΪΧΣΤΑΓ την 4ην Μαΐου 1941, είπε τα εξής περί του Ελληνικού Στρατού:
«Η ιστορική δικαιοσύνη με υποχρεώνει να διαπιστώσω ότι από όλους τους αντιπάλους τους οποίους αντιμετωπίσαμεν, ο Ελληνικός Στρατός ιδίως επολέμησε με ύψιστον ηρωϊσμόν και αυτοθυσίαν. Εσυνθηκολόγησε μόνον όταν η περαιτέρω αντίστασις ήτο αδύνατος και κατά συνέπειαν ματαία».
Εν συμπεράσματι:
Η Ελληνοϊταλική και Ελληνογερμανική σύρραξις, εκφυγούσα του μερικωτέρου πλαισίου της, επηρέασεν αποφασιστικά ολόκληρον την γενικωτέραν πολεμικήν κατάστασιν εις την Ευρώπην, δι’ ὃ και ευλόγως εγράφη ότι:
«Εις μίαν κορυφήν της Πίνδου ας υψωθή τεράστιος ναός δωρικού ρυθμού, όστις να είναι ανοικτός εις τους τέσσαρας ανέμους και η στέγη του οποίου ας καλύψη τα οστά του Έλληνος Αγνώστου Στρατιώτου που αφήκε την τελευταίαν του πνοήν εις τα βουνά της Αλβανίας, μαχόμενος διά την ελευθερίαν και για την ακεραιότητα της Πατρίδος του.
Η αύρα των γύρω του ναού ορέων ας συγκεντρώνει πάντοτε εις μίαν ατελείωτον παρέλασιν ολόκληρον την σειράν των απανταχού Ηρώων Άγγλων, Αμερικανών, Πολωνών, Ρώσων, ελευθέρων Γάλλων, Τσέχων, Ολλανδών, Βέλγων, Νορβηγών και Γιουγκοσλάβων, οι οποίοι εις υπερτάτην προσπάθειαν διέσωσαν την χώρων των από το επονείδιστον άγος. Και εις την κεφαλήν της παρελάσεως ας τεθή ένας Έλλην πολεμιστής, το γνησιώτερον τέκνον της Ελευθερίας, του οποίου η ιαχή «Αέρα» να αντηχεί πάντοτε υπεράνω των θαλασσών και των ορέων».
(Κόμπτον Μακκένζι – Άγγλος Φιλέλλην).
Θεωρώ φρόνιμον να επισημάνω ότι αυτό, το οποίον η Υφήλιος εχαρακτήρισεν «Ελληνικόν θαύμα», δεν ήτο καθόλου «θαύμα», αλλά ο μετά πεποιθήσεως αναμενόμενος καρπός ενός ευσυνειδήτου, συστηματικού, λίαν επιμόχθου και μακροχρονίου έργου γαλουχήσεως, καρπός ενός οραματισμού, ηρωϊσμού και αυταπαρνήσεως των παιδιών της Ελλάδος, αρετές τις οποίες εγιγάντωσε μέσα τους η ιταμότης των εχθρών της Πατρίδος μας, την 28ην Οκτωβρίου 1940 και την 6ην Απριλίου 1941.
Εξύπνησαν μέσα τους:
Ο Μαραθώνας, οι Θερμοπύλες, οι Πλαταιές, η Σαλαμίνα, η Αγία Λαύρα των Καλαβρύτων, τα Δερβενάκια, η Αλαμάνα, το Μανιάκι, το Σαραντάπορον, τα Γιαννιτσά, το Μπιζάνι, η μάχη Κιλκίς και Λαχανά κ.α.
Όμως εν ουδεμία περιπτώσει δυνάμεθα να παραβλέψωμε το αίσθημα ηυξημένης ευθύνης, τον σωστόν χειρισμόν και την λήψιν των γενναίων, ανιδιοτελών Αποφάσεων, των Αποφάσεων χρυσής τομής των Ηγητόρων του Στρατού μας την εποχήν εκείνην, την εποχήν του Ελληνο-Ιταλικού και Ελληνο-Γερμανικού Πολέμου.
Ας πέμψωμε λοιπόν δέησιν εις Κύριον, τον Αναστάντα σήμερον 20 Απριλίου 2025, αλλά και την ιδίαν ημερομηνίαν το 1941, όπως πέμψη το Άγιον Πνεύμα, προκειμένου να φωτίση τον νουν και την γνώσιν ωρισμένων εξ αυτών, οι οποίοι χειρίζονται τις τύχες των ανθρώπων, τις τύχες του κόσμου, ίνα μην παρασύρωνται από το δέλεαρ του ακράτου εγωϊσμού και της μεγαλομανίας, αλλά να βλέπουν γυμνήν την πραγματικότητα.
Επίσης αναλόγου φωτισμού χρήζει ο νους και η γνώσις ενίων εξ ημών, για να σκεπτώμεθα ότι:
«Ένας κούκος δεν φέρνει την Άνοιξιν». Οπωσδήποτε επιβάλλεται να γνωρίζωμεν ότι δεν επιτρέπεται να διαταράσσωμε την αρμονίαν και τον ρυθμόν, δεν πρέπει ηθελημένα ἢ αθέλητα να διαλύωμε τον κοινωνικόν ιστόν, γιατί κάποτε θα βρεθούμεν εις το κενόν.
Το πως η Φυλή μας κατίσχυσε του θεωρουμένου «αηττήτου» Άξονος, οφείλεται εις το γεγονός ότι πάντα φωτίζεται από το ΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ, πάντα εμπνέεται από το Πνεύμα του Ολυμπισμού και διαθέτει πολεμικήν Αρετήν και όχι βαρβαρότητα. «Οι Στρατιώτες μας εμοίραζαν την κουραμάναν των (= τον άρτον των) εις τους αιχμαλώτους Ιταλούς και προτιμούσαν να μείνουν οι ίδιοι νηστικοί» (Αφήγησις του πατρός μου εστρατευμένου κατά τον Πόλεμον 1940-1941).
Όταν οι Γερμανοί έθεσαν υπό διωγμόν τους εταίρους των Ιταλούς, τα Ελληνικά νοικοκυριά εφιλοξένησαν τους διωκομένους Ιταλούς μέχρι πέρατος του πολέμου. Είναι το Μεγαλείον της Φυλής μας. Το Ανθρωπιστικόν Δίκαιον εις όλον του το Μεγαλείον.
Δεν είναι ευκαταφρόνητος προσφορά το να φιλοξενής τον μέχρι τούδε εχθρόν σου. Πολλά από τα παιδιά αυτά (= Ιταλοί) ηγάπησαν τόσον πολύ τις οικογένειες, οι οποίες τους εφιλοξένησαν «δαψιλεῖ τῇ παροχῇ», ώστε ενυμφεύθησαν θυγατέρες των οικογενειών αυτών, τις επήραν μαζί των εις την Ιταλίαν και εδημιούργησαν λαμπρές οικογένειες. Μάλιστα τα παιδιά των εν λόγω οικογενειών αγαπούν την Ελλάδα, την οποίαν θεωρούν δεύτερη Πατρίδα των, την επισκέπτονται συχνά και κάνουν τουρισμόν πλησίον των συγγενών των μητέρων των.
Επειδή προηγουμένως έκανα λόγον για «Αποφάσεις Χρυσής Τομής», η Ελληνική Λαϊκή Μούσα έψεξεν υπερβολές των αντιπάλων μας.
Φαίνεται ότι ο Ιταλός δικτάτωρ δεν είχε διαβάσει ή είχε ξεχάσει το του Ξενοφώντος:
«Ούτε το πλήθος ούτε η ισχύς εισίν αι εν πολέμω τας νίκας ποιούσαι, αλλ’ οπότεροι αν, συν θεοίς, ερρωμενέστερον ίωσιν επί τοις εναντίοις».
Έπειτα κατά τον Κωστήν Παλαμάν:
«Η Μεγαλωσύνη των Λαών δεν μετριέται με το στρέμμα,
με της καρδιάς το πύρωμα
μετριέται και με αίμα».
Παρατίθενται:
α. Φωτογραφία του Υψώματος 731.
β. Φωτοαντίγραφον σχετικού ποιητικού κειμένου.
Όμως με την θυσίαν των δικών μας παλληκαριών η Ελληνική Λαϊκή Μούσα εγκωμιάζει παράλληλα και την θυσίαν των αντιπάλων μας, ως ακολούθως:
Εσείς βουνά της Κορυτσάς
και κάμποι της Χειμάρρας
φέτος να μην ανθίσετε
λουλούδια να μην βγάλετε
για το κακό που έγινε
στη γη της Αλβανίας.
Γεμίσαν τα βουνά κορμιά
γεμίσαν παλληκάρια.
Εφόσον δεν γίνεται ειδικώτερος προσδιορισμός ποια παλληκάρια υμνεί η Λαϊκή Μούσα, σημαίνει ότι εγκωμιάζει και τους φονευθέντες του αντιπάλου μας.
Τα Ελληνόπουλα, τα οποία επέρασαν εις το Πάνθεον των Ηρώων και Ημιθέων, εις την παρά τω Κυρίω ζωήν την μακαρίαν, δίνουν από εκεί διά των στίχων αυτών άφεσιν αμαρτιών εις τους συναδέλφους των του αντιπάλου. Άλλωστε το κρίμα βαρύνει αυτόν, ο οποίος ελάμβανεν αποφάσεις όπως και όποιες ήθελε, προκειμένου να μην τρωθή το «γόητρόν του». Ποιο γόητρον; Ενόμισεν ότι η Ελλάς ήτο «ξέφραγο αμπέλι».
Διεκήρυσσε μεγαλόστομα ότι διά της επιθέσεως PRIMA VERA «θα σπάση τα πλευρά της Ελλάδος». Τελικά αφού είδε ότι τα πλευρά της Ελλάδος δεν σπάζουν, γιατί τα παιδιά της δεν μετρώνται με το ύψος, αλλά με το ανάστημα, είπε προς τον Υφυπουργόν της αεροπορίας του Πτέραρχον Πρίκολο:
«Απεφάσισα να γυρίσω εις την Ρώμην
……………………………………………………………………………… Μου έρχεται έμμετος μέσα εις αυτήν την ατμόσφαιραν. Δεν επροχωρήσαμεν ούτε ένα βήμα.Με εξηπάτησαν μέχρι σήμερον. Περιφρονώ βαθύτατα αυτούς τους Στρατηγούς».
Οι απανταχού της γης ελεύθεροι άνθρωποι καταλαμβάνονται από θάμβος και κατάπληξιν. Είναι η εποχή εκείνη κατά την οποίαν εθεοποιήθη ο Έλλην Στρατιώτης.
Ο Βασιλεύς της Αγγλίας απένειμεν ανώτερον Αγγλικόν παράσημον του Λουτρού προς τον Έλληνα Αρχιστράτηγον, ο οποίος, ἐπί τῇ τιμητικῇ διακρίσει του, τονίζει διά της Ημερησίας Διαταγής, ότι η τιμή αύτη «αντανακλά εις τον μαχόμενον Ελληνικόν Στρατόν, του οποίου οι καταπλήσσοντες την ανθρωπίνην σκέψιν ηρωϊσμοί ύψωσαν την σύγχρονον Ελλάδα ως καταυγάζον μετέωρον εις τον Παγκόσμιον Συναγερμόν».
Ούτω ο μύθος του αηττήτου του Άξονος ήρχισε να διαλύεται.
Συνεχίζεται
Φωτόπουλος Δ. Γεώργιος – Γεωργάκης
Εκ Μεγάλης Βρύσης Καμενιάνων Καλαβρύτων
