Την Τετάρτη 18 Ιουνίου 2025 πραγματοποιήθηκε στο Αίγιο εκδήλωση του Συνδέσμου φιλολόγων Αιγιαλείας και Καλαβρυτων προκειμένου να βραβευτούν οι μαθητές Γυμνασίων και Λυκείων της περιοχής που
διακρίθηκαν στον ποιητικό διαγωνισμό προς τιμήν του εκλιπόντος ποιητή μας Μιχάλη Γκάνα. Ο διαγωνισμός προκηρύχθηκε από τον σύνδεσμο φιλόλογων και το Ίδρυμα Κουτσοχερα Την εκδήλωση προλόγισε η κυρία Με
τα Κουτσοχερα. Ο φιλόλογος/ποιητής και μέλος της κριτικής επιτροπής Παναγιώτης Κουμπουρας παρουσίασε τον ποιητη Μιχάλη Γκάνα και το έργο του, ενώ χαιρετισμό ανάμεσα σε άλλους απηύθυνε η σύμβουλος φιλολόγων
κυρία Ζωή Αντωνοπούλου και ο Π. Αθανάσιος Λιακοπουλος ως εκπρόσωπος του Μητροπολίτη κ.κ Ιερώνυμου..Απο το Γυμνάσιο Καλαβρυτων έλαβαν μέρος σε συνεργασία με την φιλόλογο ΧΑΡΑΚΤΗΝΙΩΤΗ ΠΑΤΡΟΥΛΑ οι μαθήτριες της Γ Γυμνασίου Γεωργοπουλου Μαρία και Τζελέπη Άννα . Η μαθήτρια Γεωργοπουλου Μαρία απέσπασε το πρώτο βραβείο για το ποίημα της Με Τίτλο” χρώμα δεν αλλάζουνε τα ματια” που συνοδευόταν από το χρηματικό
έπαθλο των 200 ευρώ. Συγχαίρουμε θερμά τόσο την Μαρία για την επιτυχία της όσο και την Άννα για την συμμετοχή της. Επιπλέον θα θέλαμε να απευθύνουμε θερμά συγχαρητήρια και στην μαθήτρια
του Γελ Καλαβρύτων Καμπερου Κρυσταλλω που διακρίθηκε στον διαγωνισμό παίρνοντας το δεύτερο βραβείο στην κατηγορία των Λυκείων με το ποίημα της που μιλούσε για τα αδιέξοδα των σύγχρονων νέων.
Παραθέτουμε το βραβευμένο ποίημα της μαθήτριας του Γυμνασιου Καλαβρυτων Μαρίας Γεωργοπουλου και της ευχόμαστε πάντα επιτυχίες.
Το χρώμα των ματιών σου
Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, όσα χρόνια κι αν περάσουν
μένουν ίδια , αναλλοίωτα σαν σημάδια ,στις ψυχές μας
που ποτέ δε θα ξεχάσουν.
‘Ήταν κάποτε η ματιά σου καλοκαίρι,κι έμοιαζε με θάλασσα γαλάζια
μα όταν ήρθε του Φθινόπωρου το αγέρι, είδα μέσα της
Του χωρισμού μια ανταύγεια.
Μα το χρώμα των ματιών σου δεν αλλάζει όπως χρώμα δεν αλλάζει ο ουρανός ,
μόνο ο τρόπος που με βλέπεις έχει αλλάξει κι έχει σβήσει
στη ματιά σου πια το φως
Κι αν το βλέμμα των ματιών σου μοιάζει ξένο και δε λάμπει ακριβέ μου όπως τότε,
δεν πειράζει, έχω μάθει να σωπαίνω και ποτέ μου
δεν σε ρώτησα το πότε
πότε η ζεστή , γλυκιά ματιά σου θα μου πει μ ένα της βλέμμα αγαπημένο:
“νιώθω μόνος όταν είμαι μακριά σου,δεν υπάρχω,
δε μπορώ, δεν ανασαίνω”
Η καρδιά μου κλαίει και περιμένει, ένα βλέμμα που αγάπη θα μου στείλει,
χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια και η Άνοιξη
δε ζει χωρίς Απρίλη.
Τίποτα δε χάθηκε ακόμα,τίποτα όσο ζούμε και πονάμε,
των ματιών μας δεν αλλάζει πια το χρώμα όμως άλλαξε
ο τρόπος που αγαπάμε.
Μέσα μου θεριεύουν οι αναμνήσεις απ’ τα μάτια σου τα δυο τ’ αγαπημένα,
του έρωτα οι τόσες συγκινήσεις ,που αισθάνθηκα
σαν γνώρισα εσένα.
Βλέπω απ’ τη γωνιά μου τη ζωή σου σαν δεντράκι που ο άνεμος το δέρνει
κι έχω τη ματιά και την ψυχή σου μέσα μου.
Κανείς δε μου τα παίρνει….
Κι όταν φύγω απ’ τον κόσμο αυτό μια μέρα θέλω να σε βλέπω μες στα μάτια,
να ημερέψει η ψυχή και να πετάξει ξέγνοιαστη
στα ουράνια παλάτια…..
ΣΑΠΦΩ
