Αγαπήσαμε βαθιά τον Γιώργο Λάνθιμο από τον «Κυνόδοντα», ένα φιλμ σαν άβολο βλέμμα κεκλεισμένων των οικογενειακών θυρών. Ενθουσιαστήκαμε στον «Αστακό», σ’ αυτή την τολμηρή ταινία που ισορροπούσε με κομμένη την ανάσα την δυστοπία με την αγάπη. Παρασυρθήκαμε από την τελετουργία της λατρείας και της χειραγώγησης στον «Θάνατο του ιερού ελαφιού». Χαρήκαμε με το γκροτέσκο της μπαρόκ «Ευνοούμενης».
Ο Λάνθιμος με το ιδιότροπο χιούμορ, τον ριζοσπαστισμό στην κινηματογραφική αισθητική του, τις εκπλήξεις στην κάμερα του, ανήκει σε εκείνους τους δημιουργούς που περιμένεις ευλαβικά την επόμενη ταινία τους ,που τα μεγάλα φεστιβάλ του ανοίγουν δικαίως με θόρυβο τις πόρτες τους .
Ο διεθνής Γιώργος Λανθιμος όμως, θα μας υπενθυμίζει πάντα και κάτι άλλο λιγότερο λαμπερό, αρκετά απαισιόδοξο: την συνεχιζόμενη απαξίωση της ελληνικής κινηματογραφικής δημιουργίας και παραγωγής από την κρατική μέριμνα. Το πόσο δύσκολο, πολύπλοκο και απαγορευτικό είναι εν τέλει για τους έλληνες κινηματογραφιστές να κάνουν ταινία στην χώρα τους, να υπάρξουν στο προσκήνιο του διεθνούς φεστιβαλικού και εμπορικού χώρου.
Ο Χρυσός Λέοντας στο Φεστιβάλ Βενετίας 2023 για το Poor Things είναι πλέον δικός του. Εμείς τον ευχαριστούμε για τους ξεχωριστούς αποκαλυπτικούς κόσμους- πολλαπλά έργα τέχνης- που δημιουργεί στις ταινίες του .Τον ευχαριστούμε επίσης, γιατί σε αυτές τις σκληρές, αποπνιχτικές μέρες, άνοιξε -μόνος του-μια χαραμάδα ζωής, αισιοδοξίας και πολιτισμού για όλους μας.
