Εορτάζει 9 Μαΐου (μνήμη του Αγίου Νικολάου του νέου) η Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Βλασίας Καλαβρύτων.
Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Βλασίας
ΗΜονή Αγίου Νικολάου Βλασίας είναι γυναικεία κοινοβιακή μονή που ανήκει στην Ιερά Μητρόπολη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας. Βρίσκεται κοντά στο χωριό της Άνω Βλασίας Καλαβρύτων, και είναι χτισμένη στη κορυφή ενός κατάφυτου από έλατα βουνού (παρυφάδας του Ερύμανθου) σε υψόμετρο 1.075 μέτρων. Απέχει 28 περίπου χιλιόμετρα από τα Καλάβρυτα και 48 περίπου χιλιόμετρα από την Πάτρα. Δεν σώζεται ακριβής ημερομηνία ίδρυσης της Μονής, τοποθετείται όμως χρονολογικά στον 10ο αιώνα μ.Χ. και δημιουργήθηκε από Αγιορείτες ασκητές (ίσως τους ίδιους που ίδρυσαν και την Μονή της Αγίας Λαύρας). Ο θρύλος λέει πως οι κτήτορες είχαν επιλέξει αρχικά να χτιστεί το μοναστήρι σε διαφορετική τοποθεσία όμως, βλέποντας να καταρρέουν τα πρώτα τους οικοδομήματα κι έπειτα να χάνονται ανεξήγητα τα εργαλεία τους και να βρίσκονται στην κορφή του βουνού, κατάλαβαν ότι ήταν θέλημα θεού να χτιστεί το μοναστήρι στη θέση στην οποία βρίσκεται σήμερα. Σύμφωνα με άλλη μαρτυρία, ο πρώτος καλόγερος της Μονής είδε στον ύπνο του ένα θεϊκό όραμα, το οποίο του όρισε την ακριβή θέση.
Ιστορία της Μονής
Δεν είναι γνωστό το πότε ακριβώς ιδρύθηκε το μοναστήρι, βέβαια κατά την παράδοση η ίδρυση του ανάγεται στα μέσα του 10ου αιώνα, την ίδια περίοδο που χτίστηκε και η Μονή της Αγίας Λαύρας στα Καλάβρυτα. Οι κτήτορες αρχικά είχαν επιλέξει να χτίσουν το μοναστήρι σε άλλη θέση από την σημερινή. Όταν όμως τα πρώτα οικοδομήματα που έχτισαν κατέρρευσαν και τα εργαλεία τους κατά περίεργο τρόπο βρέθηκαν στην κορυφή του βουνού, κατάλαβαν ότι επιθυμία του Αγίου ήταν να χτιστεί το μοναστήρι στη θέση την οποία βρίσκεται σήμερα.
Τους μεσαιωνικούς χρόνους η μονή γνώρισε ιδιαίτερη ακμή, και απέκτησε μεγάλη κτηματική περιουσία τόσο στη γύρω περιοχή όσο και στην ευρύτερη περιοχή της Αχαΐας. Κατά τη διάρκεια της μακραίωνης ιστορίας της έχει πυρποληθεί τουλάχιστον τρεις φορές, αλλά πάντοτε επανιδρυόταν σε σύντομο χρονικό διάστημα. Μια επιγραφή που υπάρχει στο καθολικό του μοναστηριού μας πληροφορεί ότι η τελευταία «εκ βάθρων» ανακαίνισή του έγινε το 1892.
Τον Ιούλιο του 1827 ένα στρατιωτικό σώμα 1.100 περίπου Ελλήνων που είχαν οχυρωθεί γύρω από τη μονή με αρχηγό το Βασίλειο Πετιμεζά προσπάθησε να ανακόψει την προέλαση 3.000 Τούρκων υπό το Δελή Αχμέτ χωρίς ωστόσο να τα καταφέρει[1].
Μια άλλη πολύνεκρη μάχη δόθηκε στο ίδιο χώρο στις 23 Ιουλίου του 1948 μεταξύ των δυνάμεων του Εθνικού Στρατού που χρησιμοποιούσε το μοναστήρι ως καταφύγιο, και των δυνάμεων Δημοκρατικού Στρατού. Στη μάχη αυτή η οποία κράτησε πάνω από οχτώ ώρες τελικά υποχώρησαν οι αντάρτες έχοντας χάσει 68 άνδρες, ενώ οι απώλειες του Εθνικού Στρατού ήταν 11 άνδρες, οι οποίοι και έχουν ταφεί σε ένα μικρό κοιμητήριο στην βορειοανατολική πλευρά της μονής.
Στο παρελθόν το μοναστήρι είχε καταφέρει να συγκεντρώσει πάνω από 100 μοναχούς. Στα μέσα όμως του 20ού αιώνα άρχισε να φθίνει, τόσο οικονομικά όσο και από πλευράς ανθρώπινου δυναμικού. Σήμερα εγκαταβιώνει στη μονή μία μόνο μοναχή, η αδελφή Φιλαρέτη που κατάγεται από την πόλη της Πάτρας.
Ιερά λείψανα και κειμήλια της Μονής
Στο Σκευοφυλάκιο της μονής φυλάσσεται μεγάλος αριθμός πολύτιμων λειψανοθηκών με οστά 40 περίπου Αγίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Μεταξύ αυτών ξεχωρίζει λειψανοθήκη με τμήμα της κάρας του Αγίου Αντύπα Επισκόπου Περγάμου (προστάτης τον οδοντιάτρων) που εορτάζει στις 11 Απριλίου. Επίσης διασώζονται πολύτιμα Ευαγγέλια, Άγια ποτήρια, βυζαντινές εικόνες, αλλά και το παλιό ξυλόγλυπτο τέμπλο του καθολικού της μονής. Ένα από τα κειμήλια που προξενεί ιδιαίτερη εντύπωση στους επισκέπτες είναι ένα ασημένιο καντήλι που έχει σχήμα καραβιού και είναι αφιέρωμα ενός Τούρκου Αγά, ο οποίος την περίοδο της Τουρκοκρατίας έκλεψε τα πρόβατα της μονής. Όταν όμως τα πρόβατα μετά από θαυματουργική παρέμβαση του Αγίου Νικολάου επέστρεψαν στη Μονή, ο κλέφτης Αγάς εντυπωσιασμένος από τη δύναμη του «θαλασσινού» Αγίου δώρισε στη μονή σε ανάμνηση του θαύματος, το ασημένιο αυτό καντήλι.
Πηγή: el.wikipedia.org
Φωτο – Tasos Sgouros
