Καμενιάνοι: Απάντησις εις ευπατρίδην – Γράφει ο Γεώργιος-Γεωργάκης Δ. Φωτόπουλος.

Εν Καμενιάνοις την 20η Ιανουαρίου 2024

Απάντησις εις ευπατρίδην.

Την 20ην Οκτωβρίου του προηγουμένου έτους η Έγκριτος Εφημερίδα Kalavryta Press του κ. Καμπέρου Χρήστου εφιλοξένησε κείμενόν μου υπό τον τίτλον: Εχθρός του καλού είναι το καλλίτερον.

Το εν λόγω δημοσίευμα σχολιάζει ευπατρίδης, γράφων μεταξύ άλλων:

«… Γιώργημ’ βαρούν τα σήμαντρα…», λέει το τραγούδι και ΞΕΚΑΘΑΡΑ μας λέει ότι: Εχθρός του καλού είναι η απόκρυψις της αληθείας διότι:   

Δεν διαγράφουμε την ιστορίαν του χωριού μας, δεν ταΐζουμε τον ξενο-Καμενιανίτην Πρόεδρον του χωριού μας (όπως πράττει η Φιλική Εταιρεία των Καμενιάνων), κυρίως δεν τον ψηφίζουμε, ούτε αυτόν, ούτε τον Πρόεδρον του Συλλόγου μας».

Απάντησις: 

1. Δια του κατά τ’ ανωτέρω δημοσιεύματός μου ουδόλως θίγεται η Ιστορία του χωριού μας. Άλλωστε παραθέτω, για όσα γράφω, πλουσίαν βιβλιογραφίαν.
2. Τώρα εις ό,τι αφορά τον Πρόεδρον του χωριού μας, το μεν δεν είναι ξενο-Καμενιανίτης, καθ’ ότι με το Δροβολοβό είμεθα μία Κοινότης, το δε ούτος εκλέγεται με λαϊκήν ετυμηγορίαν, δεν είναι πραξικοπηματίας. Άλλωστε γι’ αυτό είναι και συνταγματικά κατωχυρωμένη η έκφρασις της λαϊκής θελήσεως κατά τις εκλογές. Για να επιτευχθή τούτο έχουν χυθεί ποταμοί αίματος. Επιβάλλεται να κατανοήσωμεν ότι: 

α. Έκαστος έχει δικαίωμα μιας και μόνον ψήφου και 

β. Όταν μπαίνωμεν εις το παραβάν, επιλέγομεν τους ανθρώπους, οι οποίοι θα μας διοικήσουν, ακούοντες την φωνήν της συνειδήσεώς μας και μόνον, προκειμένου να κάνωμε σωστήν αξιολόγησιν, ώστε να επιλέξωμε το καλλίτερον. Έτσι προστατεύονται οι δημοκρατικοί θεσμοί, έτσι προοδεύουν οι κοινωνίες.   

Το ίδιο ισχύει και για την εκλογήν του Προέδρου του Συλλόγου μας.

Όμως αδυνατώ να κατανοήσω εκείνο το οποίον ο ευπατρίδης γράφει εις το σχόλιόν του: «δεν ταΐζουμε τον ξενο-Καμενιανίτην Πρόεδρον του χωριού μας» («όπως πράττει η Φιλική Εταιρεία των Καμενιάνων»). Ούτος είναι αρτιμελής, χαίρων άκρας υγείας και δύναται να απολαμβάνη τα γεύματά του όπως επιθυμεί, άνευ της φροντίδος άλλων. 

Ασφαλώς η Φιλική Εταιρεία υπήρξεν ο κυριώτερος παράγων του Μεγάλου Ξεσηκωμού του Γένους μας. 

Επέρασεν όμως εις την Ιστορίαν. 

Για την αντιμετώπισιν των προβλημάτων των χωριών μας, εκτιμώ ότι δεν απαιτείται να αναβιώση ο θεσμός της Φιλικής Εταιρείας, αλλά απαιτείται αλληλοσεβασμός, αλληλοβοήθεια, εργασία προόδου και εγρήγορσις για την προστασίαν μας από τους κινδύνους, οι οποίοι μας περιβάλλουν.  

Διά ταύτα χάριν της γλαφυρότητος του λόγου μας, γραπτού ή προφορικού, φρόνιμον είναι, όπως αποφεύγωμε βαρύγδουπες εκφράσεις, οι οποίες ενίοτε μας παρασύρουν νοηματικά έξω από τον επιδιωκόμενον σκοπόν. 

Η ποιότης δεν συναρτάται με την ποσότητα. «Οὐκ ἐν τῷ πολλῷ τό εὖ». 

3. Εις ό,τι αφορά τον πρώην Πρόεδρον του Συλλόγου μας, τον αείμνηστον Λάμπην Αθανασόπουλον «τον ψηλόν των Καμενιάνων», όπως τον αποκαλεί ο ευπατρίδης, υποκλινόμεθα εις την μνήμην του και ουδέποτε αμφισβητήσαμε την προσφοράν του εις τον τόπον μας. Μάλιστα, όταν ανέλαβα την Προεδρίαν του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου μας, του απενείμαμε τιμητικήν πλακέταν, για την προσφοράν των υπηρεσιών του. Όμως επειδή ήτο εις το έπακρον μετριοπαθής, μου είπεν εμπιστευτικά ότι: «δεν εχρειάζετο η βράβευσις αυτή».

Προς τούτο με παρέπεμψεν εις το έργον του Γάλλου συγγραφέως MAXIME DU CAMP: «ΑΙ ΜΙΚΡΑΙ ΑΔΕΛΦΑΙ ΤΩΝ ΑΠΟΡΩΝ». Παραθέτω απόσπασμα εκ σχετικού δημοσιεύματος.

ΕΣΤΙΑ 

28 Οκτωβρίου 1884 

Η ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΑΓΑΘΟΕΡΓΙΑ ΕΝ ΠΑΡΙΣΙΟΙΣ 

Αφιερούται τω θεραπευτηρίω «Ο Ευαγγελισμός»

«… Δυνάμεθα άραγε να είπωμεν απολύτως ότι αληθής ευποιΐα είνε μόνη η ανώνυμος ευποιΐα; Αγνοώ. αλλ’ οπωσδήποτε είνε μάλλον αξιέπαινος λαμβάνουσα αμοιβήν ενδόμυχον, ης ουδείς υπάρχει μάρτυς.

Μοι φαίνεται ότι το σκότος το περιβάλλον αγαθήν τινα πράξιν, καθιστά αυτήν αγαθοτέραν και μεταδίδει αυτῆ θαλπωρήν υποθερμαίνουσαν την καρδίαν…». 

   Καθ’ ὃν χρόνον διετέλεσα Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου μας (= εννέα έτη) τον αείμνηστον Λάμπην τον είχα σύμβουλόν μου εν παντί. 

Κατά τις πολιτιστικές και λοιπές εκδηλώσεις του Συλλόγου μας, επί τω τέλει επιδαψιλεύσεως και ένεκεν της πολυετούς εμπειρίας του εις το αντικείμενον, αλλά και της ευρυτάτης αστρικής του σφαίρας, του ανέθετα κάθε φοράν την υλοποίησιν του Προγράμματος των εκδηλώσεων. 

Κάνω λοιπόν έκκλησιν να σεβώμεθα την μνήμην των κεκοιμημένων. Ένα κερί και ένα θυμίαμα εις την μνήμην των είναι το ολιγώτερον που τους οφείλομεν. Οπωσδήποτε, επειδή: «ου παραμένει ο πλούτος, ου συνοδεύει η δόξα», δεν ζητούν τίτλους και περγαμηνές, ούτε και αξιώματα. Η ζωή των παρά τω Κυρίω είναι μακαρία.        

Έπειτα δεν πρέπει να κρίνωμεν, γιατί –κατά τον Κύριον- θα κριθούμεν. Αν έκριναν οι άνθρωποι θα εγέμιζεν η κόλασις.

Ευτυχώς που ο Κύριος εκράτησε την κρίσιν για τον Εαυτόν Του και γεμίζει ο Παράδεισος.

Πέραν αυτών εις το περιεχόμενον του από 20 Οκτωβρίου 2023 δημοσιεύματός μου παρέχω όλην την ευχέρειαν εις οιονδήποτε έχει κάτι καλλίτερον να μας το προσφέρη. 

Ειρήσθω εν παρόδω ότι ο Κύριος δεν παραδίδει ανθρώπινες ψυχές εις την θλίψιν, εκτός και αν το επιλέξη ο ίδιος ο άνθρωπος για τον εαυτόν του.

Ο αείμνηστος Λάμπης παρακολουθούσε την πορείαν των πραγμάτων και επέμενε να συνεχίσω, να παραμείνω ακόμη Πρόεδρος του Συλλόγου μας. Όμως δεν συνεμορφώθην προς την προτροπήν του αυτήν, με το σκεπτικόν ότι «εχθρός του καλού είναι το καλλίτερον». Για τον λόγον αυτόν εδήλωσα αναφανδόν εν Γενική Συνελεύσει, ότι: «λόγω κοπώσεως δεν δύναμαι να συνεχίσω». 

Επίσης τον Λάμπην τον εβράβευσε και το Διοικητικόν Συμβούλιον του Συλλόγου μας ως ιδρυτικόν μέλος αυτού, όπως και άλλους.

Εκτιμώ ότι ο ευπατρίδης γνωρίζει τις κατά τ’ ανωτέρω βραβεύσεις του «ψηλού των Καμενιάνων», όπως τον αποκαλεί, καθ’ ότι εγένοντο δημοσία κατά την διάρκειαν Γενικών Συνελεύσεων. Η πρώτη εις το ξενοδοχείον ΑΣΤΗΡ των Πατρών και η δεύτερη εις το ξενοδοχείον ΚΑΡΑΒΕΛ των Αθηνών. 

Απ’ ό,τι γνωρίζω ο τίτλος της δευτέρας διακρίσεώς του ευρίσκεται εις το τέως Δημοτικόν Σχολείον, νυν Μουσείον, του χωριού μας εις την διάθεσιν των κληρονόμων του, καθ’ ότι ούτος είχεν οδεύσει εις την ζωήν την μακαρίαν, την παρά τω Φιλανθρώπω, όταν εγένετο η βράβευσις. 

4. Εις ό,τι αφορά την υπόθεσιν Παπαγιαννάκη, που διατείνεται ο ευπατρίδης ότι τον διαγράψαμε από την Ιστορίαν του χωριού μας, δεν την γνωρίζω. 

Ας μας παρουσιάσει αυτός τις πηγές της προσφοράς του Παπαγιαννάκη.

5. Ο Φώτης, για τον οποίον ομιλεί ο ευπατρίδης και ισχυρίζεται ότι τον διαγράψαμε από την Ιστορίαν των Καμενιάνων, είναι ο προπάππος του παππού μου, ο Φώτης ο Γεωργακόπουλος ή Φωτόπουλος ή Φώτης του Γεωργάκη, ο πρώτος δημογέρων των Καμενιάνων μετά την Απελευθέρωσιν (1828).

Υπάρχουν έγγραφες πηγές και έχω δημοσιεύσει για την προσφοράν του και για τον διορισμόν του. Μεταξύ άλλων έχω δημοσιεύσει ότι ήταν μυημένος εις την Φιλικήν Εταιρείαν μαζί με τον συμπένθερόν του τον Αλέξανδρον Παρασκευόπουλον από το Δροβολοβό, πενθερόν του Πανάγου τού Γεωργακόπουλου ή Φωτόπουλου, γυιού του Φώτη.

Εδώ οι ασχολούμενοι με την Ιστορίαν του τόπου μας, πιθανόν να μην γνωρίζουν μίαν λεπτομέρειαν. Ο Φώτης ο Γεωργακόπουλος ή Φωτόπουλος ή Φώτης του Γεωργάκη είχεν αδελφόν Παναγιώτην, ο οποίος εφονεύθη πολεμών εναντίον των τούρκων, χωρίς να έχωμεν περισσότερα στοιχεία, πέραν από αφήγησιν του αειμνήστου παππού μου Ιωάννου Φωτοπούλου, όσον και του αειμνήστου Αθανασίου Σταθακοπούλου Ιστοριοδίφη από τους Καμενιάνους. Εις την μάχην για την Απελευθέρωσιν των Καλαβρύτων επολέμησεν ο γυιός του Φώτη ο Παναγιώτης ή Πανάγος, ως Υπαξιωματικός, (Πιστοποιητικόν με ημερομηνίαν 6 Σεπτεμβρίου 1846), το οποίον υπογράφει ο Βασίλειος Πετ(ι)μεζάς. Το ονοματεπώνυμον του Πανάγου είναι αναγεγραμμένον εις το Μνημείον Πεσόντων και Αγωνιστών Καμενιανιτών.

(Σχετικόν δημοσίευμά μου, το οποίον εφιλοξένησεν η Έγκριτος Εφημερίδα Kalavryta Press του κ. Καμπέρου Χρήστου την 12ην Μαΐου 2021, με τίτλον: Μάιος 1927 – Μάιος 2021, 94 έτη).  

6. Ο ευπατρίδης διατείνεται ότι εις δημοσίευμά μου γράφω πως ο Φώτης έσωσεν από τους Τούρκους το θέρος του 1820 τον Χρήστον Νικολόπουλον (πλέον ή βέβαιον) ότι εννοεί τον Ξενοχρήστον, καθ’ ότι από την αλληλουχίαν των γεγονότων αυτό προκύπτει.

Όμως ουδέποτε είπα ή έγραψα ότι ο Φώτης «ΕΣΩΣΕ» τον Ξενοχρήστον. 

Όταν ο Ξενοχρήστος εκτύπησε με το δικράνι τον σπαήν, ηκολούθησεν η στιχομυθία:

Ξενοχρήστος: «Άντε μουρτάκι και του χρόνου ούτε εσύ σπαής, ούτε εγώ φορολογούμενος».

Σπαής: «Τί είπεν εκείνο;».

Φώτης: «Παιδί είναι αγά μου μην δίνεις σημασίαν».     

Εδώ ο Φώτης συνετέλεσεν εις το να αποσοβηθή το επεισόδιον και ο σπαής να μείνη εις την ανατολίτικην ραστώνην του.

7. Επειδή ο ευπατρίδης σχολιάζων το δημοσίευμά μου, διατείνεται ότι: δεν ομιλώ, ενώ γνωρίζω την αλήθειαν, αλλά ασχολούμαι με παρελθόντα γεγονότα, η απάντησις, η οποία προσήκει ενταύθα, είναι: Ευτυχώς που αποδέχεται ότι τα παρελθόντα με τα οποία ασχολούμαι, είναι γεγονότα και όχι αποκυήματα της φαντασίας μου.

Πέραν αυτού αποτελεί αξίωμα το ότι: «Τρισόλβιοι οι λαοί οι γνωρίζοντες την Ιστορίαν των».

Έπειτα, ως γνωστόν, η ρίζα του παρόντος και του μέλλοντος είναι το παρελθόν. Αν δεν φροντίσωμεν την ρίζαν (= το παρελθόν), το δένδρον (= παρόν και μέλλον) θα ξηρανθή, θα σαπίση και θα πέση. Και τότε φεῦ, θα πέση σε πολλά κεφάλια.  

Τέλος όταν ομιλώ ή γράφω, έχω ως οδηγόν την συμφωνίαν της νοήσεως προς τα πράγματα, δηλαδή την γνώσιν πράγματος, γεγονότος και ιδέας εξ αντικειμένου και όχι εξ υποκειμενικών λόγων, επιθυμιών, προσδοκιών ή ορμών και ενστίκτων.*  

8. Ο Ξενοχρήστος χρησιμοποιούσε πολλά ονόματα, επώνυμα και αγωνιστικόν όνομα, το οποίον είναι ένα και μοναδικόν ΞΕΝΟΧΡΗΣΤΟΣ. Τότε ο Ξενοχρήστος εκινδύνευε. Τώρα πια δεν κινδυνεύει. 

Τώρα επιβάλλεται, αν όχι να φοβούμεθα εμείς, αλλά να ανησυχούμεν. 

Όταν έγιναν τα αποκαλυπτήρια της προτομής του Ξενοχρήστου εις την ιδιαιτέραν του πατρίδα, εις τους Καμενιάνους Καλαβρύτων, εν έτει 2002, εδημοσιεύθη κείμενον με τίτλον: «Για ένα καινούργιο 21». Πολλές φορές ευρέθη η Χώρα μας «σαν τ’ αβγό στα δυό λιθάρια». Σήμερον ευρέθημεν εις το μάτι του κυκλώνος ενός βιολογικού πολέμου, ο οποίος πλήττει ολόκληρον την ανθρωπότητα. Ευρισκόμεθα ανάμεσα εις δύο θερμούς πολέμους μεταξύ πλησίον μας ευρισκομένων χωρών και δη εις την μίαν των περιπτώσεων μεταξύ Ορθοδόξων, χωρίς να γνωρίζωμεν που θα φθάσουν.

Αιρέσεις και παραχριστιανικές ομάδες κατά της Εκκλησίας του Κυρίου μας.

Γίνεται προσπάθεια απαξιώσεως του Μεγάλου Θαύματος, του Μεγάλου Μυστηρίου της Ενανθρωπίσεως του Κυρίου μας.

Ο δημοσιογράφος κ. Καπράνος Δημήτριος γράφει εις την ΕΣΤΙΑΝ της 15ης Δεκεμβρίου 2023: «Τί θα πει αλήθεια, “Καλές Γιορτές”; “Καταργούμε την παραδοσιακή ευχή Καλά Χριστούγεννα”; Ας ελπίσουμε ότι δεν πρόκειται για ντιρεκτίβα (= οδηγία, εντολή που εκδίδει πολιτική, θρησκευτική ή στρατιωτική αρχή), αλλά για κάποιον μοντερνισμόν που θα περάσει. Φαίνεται ότι και η Ευρώπη αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να στραφεί στις παραδόσεις και τις αρχές επί των οποίων κτίσθηκε το δυτικό οικοδόμημα, δηλαδή στον Χριστιανισμό, ο οποίος, παρά τα λάθη εκείνων που τον εμπορεύτηκαν και εκείνων που εξακολουθούν να τον θεωρούν “μέσον”, παραμένει η δυνατή και ακλόνητη βάση του πολιτισμού μας!!…. Ας ελπίσουμε ότι ο ισλαμικός επεκτατισμός έχει γίνει αντιληπτός και ότι η Ευρώπη, η Δύση γενικώτερον θα επιστρέψει στην παράδοση και τις αρχές». 

  Το ωργανωμένον έγκλημα δίνει και παίρνει. Ιδιαιτέρως πρέπει να μας απασχολή η εγκληματικότης των ανηλίκων. 

  Πλήττεται η νεολαία μας με την μορφήν μιας ύπουλης, μιας κατευθυνόμενης εγκληματικότητος, που λέγεται χουλιγκανισμός. Η επιδημία αυτή δεν είχε προσεχθεί από την αρχήν και τώρα μας αιφνιδίασεν. 

9. Ο Σύλλογός μας, με ορμητήριον τα τρία απόρθητα φρούρια Εκκλησία, Παιδεία, Πολιτισμός, αμύνεται ενάντια εις το ωργανωμένον έγκλημα και εις τον ολέθριον συγκρητισμόν της «Νέας Εποχής», ως ακολούθως:

α. Διοργανώνει την Εορτήν της Παιδείας την 26ην Σεπτεμβρίου εκάστου έτους, κατά την οποίαν με Φωτισμόν του Ευαγγελιστού Ιωάννου βραβεύονται: η ευγενής άμιλλα, το ήθος και η επιμέλεια όλων των μαθητών του Γυμνασίου Ψωφίδος, εν τω προσώπω τριών αριστευσάντων συμμαθητών των, ενός εξ εκάστης Τάξεως.

Παρατίθεται σχετική φωτογραφία.

β. Την 13ην, 14ην και 15ην Αυγούστου εκάστου έτους διοργανώνει Πολιτιστικές και λοιπές εκδηλώσεις, Ευλογίαις του Προστάτου του χωριού μας, του Αγίου Αθανασίου. Βραβεύονται: ο Ολυμπισμός, ο Πνευματικός Πολιτισμός, η Ιστορία, η Παράδοσις του τόπου μας. 

Παρατίθενται σχετικές φωτογραφίες. 

γ. Μεριμνά για την ομαλήν μετάπτωσιν της νεολαίας μας από την ήρεμην ζωήν εις την αντιμετώπισιν Εκτάκτων Αναγκών. Τούτο επιτυγχάνεται δια των εις κατάλληλον εκάστοτε χρόνον ενημερωτικών συζητήσεων δίκην Πολιτιστικών διαγωνισμών εις  ό,τι αφορά τις τοπικές, κλιματολογικές συνθήκες κ.λπ.

Παρατίθενται σχετικές φωτογραφίες από πλημμύρες εις το χωριό μας. 

1. Οι ανωτέρω θεομηνίες δεν μας αιφνιδίασαν, καθ’ ότι είχε γίνει ανάλογη οργάνωση και προπαρασκευή από τον καιρόν της ηρεμίας για την ομαλήν μετάπτωσιν εις τις Έκτακτες Ανάγκες. Κυρίως υπήρξεν ιδιαίτερη φροντίδα για τα παιδιά.
2. Αν πάμε περί τα ογδόντα χρόνια εις το παρελθόν, διαπιστώνομεν ότι δεν μας αιφνιδίασεν η διέλευσις των στρατευμάτων κατοχής (Γερμανικών – Ιταλικών) από το χωριό μας. Ήσαν γνωστοί εκ των προτέρων οι κρυψώνες: (Φαράγγι Κρύας Βρύσης και Ποντολάγκαδο).   

δ. Επίσης ο Σύλλογός μας έχει δημιουργήσει Εθελοντικήν Ομάδα εξωραϊσμού και προστασίας Κοινοτικών χώρων, καθώς και προστασίας του Φυσικού Περιβάλλοντος.

Παρατίθενται σχετικές φωτογραφίες.

ε. Για την επιτυχίαν των προαναφερομένων απαιτείται: σύμπνοια, συνεργασία, εγρήγορσις και λεπτός χειρισμός όλων των υποθέσεων. Πέραν αυτών μην αφήνομεν ανοικτές κερκόπορτες. Οι Έλληνες ενωμένοι εμεγαλούργησαν. Μακριά από την αλληλοφαγωμάραν, την οποίαν έχομεν πληρώσει δυστυχώς κατά το παρελθόν. «Έλληνες εναντίον Ελλήνων».

Η ξένη προπαγάνδα και τα συμφέροντα άλλων μας ωδήγησαν εις αλληλοσπαραγμόν.

στ. Εκτιμώ ότι ήλθεν η ώρα να τεθούμεν έκαστος προ των ευθυνών του. Οικογένεια, Σχολείον, Πολιτιστικοί Σύλλογοι, Αθλητικά Σωματεία, Κοινωνικόν περιβάλλον, να σταθούμεν ενάντια εις εκείνους, οι οποίοι θέλουν να διαλύσουν τις μνήμες μας και τον Εθνικόν Ιστόν της Πατρίδος μας. 

Η πρόληψις είναι πολλαπλασίως ανωτέρα της καταστολής. Αξιωματικός της Μητροπολιτικής Αστυνομίας του Λονδίνου είπεν: «Όσον αξίζει ένα γραμμάριον πρόληψης, δεν αξίζουν εκατό κιλά καταστολής».  

10. Τώρα εις ό,τι αφορά πως πρέπει να γράφουν οι άλλοι εις το διαδίκτυον, ουδέποτε υπέδειξα.

Προς τούτο, οι κανόνες δικαίου μας επιβάλλουν, όταν δεχόμεθα άδικον επίθεσιν να αμυνώμεθα. Όποιος έχει αντίθετον γνώμην, παρακαλείται να την εκφράση.

Όμως, όταν ομιλούμεν ή γράφωμεν, επιβάλλεται να είμεθα περισσότερον προσεκτικοί.

11. Ουδέποτε προσεπάθησα να επιβάλω την άποψίν μου, καθ’ ἃ διατείνεται ο ευπατρίδης. Άλλο, αν παραθέτω ενίοτε απόψεις, γνώμες ειδικών, πεφωτισμένων.

Έπειτα ό,τι παραθέτω, το παραθέτω με ιδίαν ευθύνην, σεβόμενος πάντα τους κανόνες δεοντολογίας, της ευπρεπείας και την προσωπικότητα των συνανθρώπων μου. Ουδένα, ουδέποτε υπεχρέωσα να αποδεχθή τις απόψεις μου. Η σκέψις είναι ελευθέρα και ως εκ τούτου ουδενός τις απόψεις απορρίπτω. Τον κάθε άνθρωπον, τον οποίον ακούω ή βλέπω, τον θεωρώ ως μίαν ξεχωριστήν αξιόλογον προσωπικότητα.

Ως γνωστόν η Δημιουργία αρέσκεται εις την πρωτοτυπίαν και όχι εις την απομίμησιν. 

Ούτε δύο μονοωογεννείς δίδυμοι ταιριάζουν απόλυτα, ούτε τα φύλλα ενός δένδρου ταιριάζουν απόλυτα, παρά το γεγονός ότι φαίνονται πως ταιριάζουν απόλυτα.

Και τούτο χάριν της αρμονίας, χάριν του ρυθμού, χάριν της ισορροπίας των φυσικών δυνάμεων. Φανταζόμεθα τι θα επεκράτει αν συνέβαινε το αντίθετον. «Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου, Κύριε. πάντα εν σοφία εποίησας, επληρώθη η γη της κτίσεώς σου» (ψαλμός 103 στίχος 24).     

12. Επανέρχομαι και αὖθις και επισημαίνω ότι: «Εχθρός του καλού είναι το καλλίτερον». Πρόκειται για αξίωμα, το οποίον δεν επιδέχεται παρερμηνειών, δεν χρήζει αποδείξεως. Δεν πρόκειται περί θεωρήματος το οποίον χρήζει αποδείξεως.

Όμως το καλλίτερον είναι ανθρώπινον επίτευγμα, αποτέλεσμα Θείου Φωτισμού, προς εξυπηρέτησιν των αναγκών του ανθρώπου. Αυτό μας επήρεν από την παλαιολιθικήν εποχήν και μας έφθασεν εις τον σημερινόν Τεχνικόν Πολιτισμόν.

Με Θείον Φωτισμόν μας έβγαλεν από την πρωτόγονον εποχήν και μας έφερεν εδώ που είμεθα σήμερον, αφού άφησε πίσω του την τρυγίαν της άγνοιας και του σκότους. Είναι η αέναος κίνησις επί τα βελτίω της κοινωνίας των ανθρώπων. 

Εκείνο, το οποίον επιβάλλεται σήμερον, είναι να αποδυθούμεν εις αγώνα ισοσκελισμού του Πνευματικού Πολιτισμού με τον Τεχνικόν Πολιτισμόν και να μη μας ξενίζει η σημερινή έξαρσις της εγκληματικότητος και δη των ανηλίκων. Απλώς χωλαίνει ο Πνευματικός Πολιτισμός. 

Την χωλότητα του Πνευματικού Πολιτισμού προεκάλεσεν ο ίδιος ο άνθρωπος, ο οποίος οσημέραι ευρέθη έξω από την αρμονίαν και τον ρυθμόν. Ευρέθη έξω από το Αρχαίο Πνεύμα το αθάνατον, του ωραίου, του μεγάλου και τ’ αληθινού, το οποίον παγκοσμίως εθεμελίωσαν οι Αρχαίοι Έλληνες δια των Ολυμπιακών Αγώνων.

Ο Πλάτων εις την Πολιτείαν του αναφέρεται εις την σύμμετρον ανάπτυξιν του ανθρωπίνου συνόλου. 

13. Εις ό,τι αφορά την ίδρυσιν του Συλλόγου μας Καμενιανιτών, Δροβολοβιτών, Δεσινιωτών, επισημαίνω πως το Διοικητικόν Συμβούλιον αυτού, όντος εμού Προέδρου, με το υπ’ αριθ.  172 από 20 Ιουνίου 2008 έγγραφόν του εγνώρισεν εις την Ακαδημίαν Αθηνών τα ακόλουθα: 

ΕΤΟΣ ΙΔΡΥΣΗΣ

α. Με βάση το από 1-6-1973 Καταστατικόν, το οποίον επικυρώθηκε με την υπ’ αριθ. 1255/28-5-1974 Απόφαση Πρωτοδικείου Αθηνών, ιδρύθηκε και λειτουργεί από το 1974 ως Σύνδεσμος Καμενιανιτών και Δροβολοβιτών Καλαβρύτων, με έδρα την Αθήνα.

β. Με βάση το από 27-7-2002 Καταστατικό, το οποίον επικυρώθηκε με την υπ’ αριθ. 15/2003 Απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Καλαβρύτων, λειτουργεί από το 2003 ως Σύνδεσμος Καμενιανιτών-Δροβολοβιτών-Δεσινιωτών Καλαβρύτων «Ο ΗΡΑΚΛΗΣ», με έδρα τους Καμενιάνους Αροανίας Καλαβρύτων του Ν. Αχαΐας. 

γ. Τα στοιχεία αυτά επίσημα πλέον υπάρχουν εις την βάσιν δεδομένων της Ακαδημίας Αθηνών και είναι προσιτά τοις πάσιν.

δ. Η Ακαδημία Αθηνών άμα τη λήψει του προαναφερομένου υπ’ αριθ. 172 από 20-6-2008 εγγράφου μας με τα συνημμένα αυτώ είκοσι οκτώ (28) «ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΑ», μας απηύθυνε το ακόλουθον έγγραφον υπ’ αριθ. 15142 από 29-7-2008, προς όλους τους Καμενιανίτες, Δροβολοβίτες, Δεσινιώτες, με το οποίον μας ευχαριστεί και μας συγχαίρει, για το υλικόν, το οποίον της αποστείλαμε και «το οποίον, κατά την Ακαδημίαν, στο σύνολόν του αποτελεί μίαν αξιόλογον συμβολήν στην καταγραφήν και προβολήν της παράδοσης και του λαϊκού πολιτισμού γενικότερα, γεγονός για το οποίον μας συγχαίρει». Έτσι καταλήγει η Ακαδημία Αθηνών. Και με το σκεπτικόν ότι: «Εχθρός του καλού είναι το καλλίτερον», βραβεύονται άπαντες οι Καμενιανίτες, Δροβολοβίτες, Δεσινιώτες.

Η λάμψις του Αξιώματος τούτου καλύπτει όλα τα σχετικά θεωρήματα και μας απαλλάσσει από την προσπάθειαν να φθάσωμεν εις το του Ευκλείδη: «Όπερ  έδει δείξαι» (ὁ.ἔ.δ.).

Είναι η αναγνώρισις του έργου μας εις τον Ιστορικόν και Πολιτισμικόν στίβον. Αποτελεί την βράβευσιν του Συλλόγου μας από την Ακαδημίαν Αθηνών. 

Το έγγραφον είναι εντός κορνίζας ανηρτημένον εις το Λαογραφικόν Μουσείον Καμενιάνων.

14. Αφ’ ότε ο καινούργιος ενιαυτός διήλθε το κατώφλι των ανθρώπινων χρονολογήσεων, ο Σύλλογός μας συμπληρώνει το 50ον έτος από της ιδρύσεώς του (1973-2023). Ούτος υπό την Διοίκησιν ικανών Συμβουλίων και την αιγίδα των εκλαμπροτάτων Μελών του, «προελαύνει ιππαστί και μάχεται πεζή». 

Τούτο σημαίνει ότι σπεύδομεν ταχέως εις τις ανάγκες του τόπου μας, εις τις ανάγκες των χωριών μας, εις τις ανάγκες των μονίμων κατοίκων και των επισκεπτών. Όμως δεν δραττόμεθα της ευκαιρίας εκάστοτε να φυγομαχήσωμεν.

«… Ο Λυσίας αναφερόμενος εις τον υπό του γραμματέως του δικαστηρίου αναγνωσθέντα νόμον, χαρακτηρίζει συμφώνως προς αυτόν, ως δειλόν εκείνον: 

α. … 

β. Όστις εν τοις Οπλίταις ων τεταγμένος και μετ’ αυτών οφείλων κινδυνεύειν, ιππεύειν είλετο. Ο ιππεύς είχε την ευχέρειαν εν περιπτώσει κινδύνου ν’ απομακρυνθή του αγώνος. Διά τούτο η πράξις αύτη εθεωρείτο εκ δειλίας γιγνομένη…».

Το εδίδαξαν και τα νεαρά βλαστάρια της φυλής μας εις το Δραγατσάνι, ο Αθανάσιος Διάκος εις την Αλαμάναν, καθώς και ο Παπαφλέσσας εις το Μανιάκι.

  Ο Σύλλογός μας εμπνεόμενος από το ανθρωπιστικόν δίκαιον, αν δύναται να θεωρηθή δόκιμος ο όρος, αποτελεί συνέχειαν της κατά το πάλαι ποτέ Γερουσίας των Καμενιάνων, η οποία με έδρανα τις πέτρες και τήβεννον τις μπόλκες ΣΥΝΕΔΡΙΑΖΕΝ εις περίοπτον θέσιν της Άνω Ρούγας των Καμενιάνων (= ΒΙΓΛΑΝ). Κατά τις συνεδριάσεις έκρινεν εξωδίκως τις δύσκολες υποθέσεις του χωριού και έδινε δίκαιες, πεφωτισμένες λύσεις.       

15. Επειδή ανωτέρω γίνεται λόγος για βραβεύσεις, καθ’ ημετέραν άποψιν, εποικοδομητικές θεωρούνται οι βραβεύσεις, οι οποίες συμβάλλουν εις την δημιουργίαν ευγενούς αμίλλης, κυρίως εις την Παιδείαν και τον Αθλητισμόν, καθώς επίσης και εις την πρόληψιν της εγκληματικότητος ανηλίκων, εις την προστασίαν της Πολιτιστικής μας Κληρονομιάς, εις την έρευναν των Ιστορικών στοιχείων του τόπου μας, εις την Προστασίαν του Περιβάλλοντος και εις τον Εθελοντισμόν.
16. Ευχαριστώ πολύ τον ευπατρίδην, ο οποίος για μίαν ακόμη φοράν μου έδωσε την ευκαιρίαν να παρουσιάσω την άγνωστην ίσως προσφοράν ωρισμένων εις τον τόπον μας, καθώς και ωρισμένα σημεία, τα οποία συμβάλλουν εις την προστασίαν της Ιστορικής και Πολιτιστικής Κληρονομιάς του τόπου μας, αλλά και εις την περιστολήν της βίας. 
17. Θέλω επανέλθει με έτερον δημοσίευμά μου, ίνα εκφράσω τις απόψεις μου για την περιστολήν της βίας και ιδία κατά τις αθλητικές διοργανώσεις. Τα πράγματα δεν είναι τόσον απλά, όσον μπορεί να φαίνωνται. Είναι τα φρούτα της «Νέας Εποχής». 
18. Επαναλαμβάνω και αὖθις ότι προβάλλει επιτακτική ανάγκη, όπως: Οικογένεια, Παιδεία όλων των βαθμίδων, Πολιτιστικοί Σύλλογοι, Αθλητικά Σωματεία, ευρύτερον κοινωνικόν περιβάλλον, αρθούμεν εις το ύψος των περιστάσεων.
19. Πέραν αυτών κάνω έκκλησιν, όπως όστις ευπατρίδης επιθυμεί να προσφέρη έργον, ας ασχοληθή με το αντικείμενον και να τοποθετηθή δι’ ητιολογημένων απόψεων και προτάσεων: Είναι ευπρόσδεκτος κάθε εποικοδομητική πρότασις. 
20. Κάθε επιφανειακή θεώρησις των πραγμάτων αποβαίνει ζημιογόνος.

* Σημείωσις: Δέχομαι ανεπιφυλάκτως την καλοπροαίρετον κριτικήν. Άλλωστε εις τις δημοκρατικές κοινωνίες ο λόγος κατέχει την πρώτην θέσιν.  «Τίς ἀγορεύειν βούλεται» έλεγαν εις την Αρχαίαν Αθήναν. 

  Φωτόπουλος Δ. Γεώργιος-Γεωργάκης 

Εκ Μεγάλης Βρύσης Καμενιάνων Καλαβρύτων.