Εν Καμενιάνοις την 1η Φεβρουαρίου 2024
Όλοι μαζί μπορούμε.
Με αυτήν την αντίληψιν δυνάμεθα ν’ αντιμετωπίσωμε κάθε εμπόδιον οποθενδήποτε πηγάζει και δυσκολεύει ή τείνει να δυσκολεύση την αρμονίαν, τον ρυθμόν της ζωής μας.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, φρόνιμον είναι να παραμερίζωμε τα συμφέροντα και να μην είμεθα δέσμιοι των παθών μας, αλλά να ατενίζωμε τον σκοπόν. Κατά τον Θουκυδίδην, «εφ’ όσον τα συμφέροντα και τα πάθη κυβερνούν τα ανθρώπινα, δεν θα σταματήσουν οι συγκρούσεις και οι πόλεμοι».
Άλλωστε ο Γέρος του Μωριά, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης την 7ην Οκτωβρίου 1838 εις την Πνύκαν ομιλών εις τους μαθητές του Βασιλικού τότε Γυμνασίου Αθηνών, ενώπιον πλήθους κόσμου, είπε μεταξύ άλλων «… Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάστασιν, δεν εσυλλογιστήκαμε ούτε πόσοι είμεθα, ούτε πως δεν έχομεν άρματα, ούτε ότι οι τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τις πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε: που πάτε εδώ να πολεμήσετε με σαπιοκάραβα βατσέλα, αλλά ως βροχή έπεσεν εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας…. Τόσον τρομάξαμε τους τούρκους, όπου άκουγαν Έλληνα και έφευγαν χίλια μίλια μακριά…. Αλλά δεν βάσταξε! Ήλθαν μερικοί και ηθέλησαν να γένουν μπαρμπέρηδες εις του κασίδη του κεφάλι…. Από τότε ήρχισεν η διχόνοια και εχάθη η πρώτη επιθυμία και ομόνοια….».
Εξήρεν ούτω την ομόνοιαν και συνεργασίαν και έψεξε την διχόνοιαν, την αλληλοφαγωμάραν, η οποία διχόνοια δυστυχώς καλλιεργείται και σήμερον ποικιλοτρόπως.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται, αλλά με διαφορετικούς ανθρώπους.
Είναι το κοινωνικόν μας πρόβλημα, για το οποίον ο αείμνηστος Λυκειάρχης Φιλόλογος Παναγιώτης Καράμπελας γράφει εις τα ΑΧΑΓΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ την 24ην Δεκεμβρίου 2008:
«…. Το κοινωνικό πρόβλημα ήταν οξύ και στην Αρχαία Ελλάδα και στην Βυζαντινή εποχή και στην Τουρκοκρατία. Έγινε όμως οξύτερο μέσα στις φλόγες του Ιερού Αγώνα του 1821 και τότε λίγο έλειψε να γίνει ο τάφος της αναγεννημένης Ελλάδος με τον εμφύλιο πόλεμο του 1823-1824. Από τότε και μέχρι σήμερα το κοινωνικό μας πρόβλημα έγινε οξύτερον και εξελίχθηκε σε πληγή χαίνουσα με την διαφθορά, την δημαγωγία κ.λπ. ….».
Τότε 1823-1824 «…. αν η Επανάσταση δεν έσβησε και δεν κατεστράφη η Ελλάς από τα ίδια τα παιδιά της, τούτο οφείλεται στη μεγάλη καρδιά και στη μεγάλη φιλοπατρία του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη. Του σκότωσαν το γιο, τον γραμματισμένον Πάνον Κολοκοτρώνην, ταπεινώθηκε μόνος του, αυτός που τον έτρεμαν οι τούρκοι, τον έκλεισαν φυλακή και ίσως τον σκότωναν, αν δεν μετάνιωνε ο Παπαφλέσσας ….» και ποιοι ήσαν αυτοί που έκαμαν όλα αυτά; Ήταν οι γνωστοί που συνομώτησαν εναντίον των Πελοποννησίων και του Κολοκοτρώνη. Δηλαδή έχουμε αντιδικίες και αντιπαραθέσεις τοπικιστικές, διανθιζόμενες βέβαια από προσωπικές και οικογενειακές φιλοδοξίες από τα γνωστά “τζάκια”….». «Οι περιστάσεις και οι καιροί είναι πολύ κρίσιμοι για τα εθνικά μας θέματα και για την επιβίωση του Ελληνισμού. Δεν έχουμε πλέον ούτε τον χρόνον ούτε την πολυτέλειαν να βγάζουμε τα μάτια μας μεταξύ μας σαν Έλληνες. Άρχοντες και αρχόμενοι πρέπει να λογικευθούμε και να δώσουμε τα χέρια….».
Και τώρα ερχόμεθα εις την σύγχρονον εποχήν και δη εις το στενόν κοινωνικόν μας περιβάλλον. Ερχόμεθα εις τον τόπον μας, εις τα χωριά μας.
Ο Σύλλογός μας Καμενιανιτών – Δροβολοβιτών – Δεσινιωτών, προκειμένου να αντιμετωπίση τα προβλήματα «της μόδας», λαμβάνει σειράν προγραμματισμένων μέτρων, με οδηγόν πάντα τις ανάγκες του τόπου, τα έθιμα, την ιστορίαν, την παράδοσιν, τις δυνατότητες και αδυναμίες των κατοίκων και την αρμονικήν των συνεργασίαν, την οποίαν παρέχουν με απλοχεριάν προς κάθε κατεύθυνσιν. Μεταξύ των προαναφερομένων μέτρων είναι και η δημιουργία οργάνου για την υλοποίησιν στόχων (=Ομάδα Εθελοντισμού).
Την Ομάδα αυτήν αποτελούν οικειοθελώς προσφερόμενα άτομα τα οποία ασχολούνται με τον εξωραϊσμόν κοινοτικών χώρων, άρσιν εμποδίων τα οποία δημιουργούν προβλήματα εις τους κατοίκους και εις τους επισκέπτες των χωριών μας, βοηθούν αναξιοπαθούντα άτομα κ.λπ.
Η Ομάδα αυτή έχει προσφέρει αξιόλογον μέχρι σήμερον κοινωνικόν έργον. Πέραν των άλλων μελών της συμμετέχουν και δύο μαθήτριες στοιχειώδους Εκπαιδεύσεως:
Παπασπυροπούλου Χριστίνα του Βασιλείου και Παναγοπούλου Αγάπη-Αγγελική του Χρήστου, αμφότερες από το χωριό μας, από τους Καμενιάνους Καλαβρύτων.
Είναι γόνοι εναρέτων και δημιουργικών οικογενειών, διαπρέπουσες εις την σχολικήν των σταδιοδρομίαν, διακρινόμενες για την επιμέλειαν, την τάξιν, την ευγενή άμιλλαν μεταξύ των συμμαθητών τους, για την σεμνότητα και το ακάματον του χαρακτήρος των. Είναι παιδιά με πνευματικήν, ηθικήν και κοινωνικήν καλλιέργειαν.
Έχουν βάλει στόχον την βελτίωσιν της ποιότητος ζωής εις τον τόπον μας.
Δια του παραδείγματός των και της ευπρεπείας των διδάσκουν και επιβάλλουν την περιστολήν της βίας κάθε μορφής και ιδία της εγκληματικότητος ανηλίκων.
Ενταύθα οφείλω να επισημάνω ότι κατά τον Γάλλον βαρώνον Pierre de Coubertin: «… Το πλέον σπουδαίον πράγμα εις την ζωήν δεν είναι ο θρίαμβος αλλά ο αγών….».
Τούτο είναι ευθυγραμμισμένον προς τα Ελληνικά ιδεώδη και έχουν μεταλαμπαδεύσει εις τις μικρές Καμενιανιτοπούλες Χριστίναν και Αγάπην-Αγγελικήν οι γονείς των και οι δάσκαλοί των, ο καθένας με τον τρόπον του, πράγμα το οποίον έχουν ενστερνισθεί οι ίδιες, ενώ παράλληλα διακρίνονται δια την ισόρροπον ανάπτυξιν σώματος και πνεύματος.
Η ισόρροπος ανάπτυξις πνεύματος και σώματος αποτελεί το πλέον ισχυρόν όπλον κατά της εγκληματικότητος και δη των ανηλίκων, δια της δημιουργίας ηθικών αναστολών εις τον κατάλληλον χρόνον».
- (Αείμνηστος Κ.Γ. Γαρδίκας Τακτικός Καθηγητής Εγκληματολογίας και Σωφρονιστικής εν τω Πανεπιστημίω Αθηνών) και
- (Επιστημονική Αστυνομία αειμνήστου Ν.Ο. Αρχιμανδρίτου Αστυνομικού Διευθυντού Α΄, Διοικητού Σχολών Αστυνομίας Πόλεων, Δικηγόρου).
Ο Σύλλογός μας, αφού εξετίμησεν, αξιολόγησε τον κατά τ’ ανωτέρω οραματισμόν και προσφοράν των νεαρών αυτών βλαστών της τοπικής μας κοινωνίας, τις εβράβευσεν, διαρκούσης της εκδηλώσεως κοπής της Βασιλόπιτας για τον καινούργιον ενιαυτόν.
Τούτο έπραξεν ο Σύλλογος εις το πλαίσιον των Πολιτισμικών του εκδηλώσεων, των εναρμονισμένων με την ορθήν αντίληψιν των προγόνων μας ότι η ευδαιμονία της ζωής και η ανωτερότης του πνεύματος και της ψυχής επιτυγχάνονται διά μιας σταθεράς σχέσεως του ανθρώπου προς το αγαθόν.
«Άθλα γαρ οις αρετής κείται μέγιστα, της δε και άνδρες άριστοι πολιτεύουσι». (Θουκυδίδου Β΄ 46, Περικλέους Επιτάφιος). Διότι, όπου προβάλλονται της αρετής βραβεία μέγιστα, εκεί ακριβώς και άριστοι πολίτες αναδεικνύονται. Η αρετή, προσωπικός άθλος εκάστου ατόμου εις την ιδιωτικήν του ζωήν, καθίσταται η ωραιότερη έκφρασις του πολίτη εις τον δημόσιον βίον. Όπου έθνη, λαοί και ωργανωμένες κοινωνίες τιμούν διά μεγίστων ηθικών επάθλων και επιβραβεύσεων τους πολίτες των, οι οποίοι ανεδείχθησαν αγαθοί, εκεί ακριβώς οι πολιτείες καθίστανται έξοχοι και λαμπρές και βιώσιμοι, η πατρίς δε ευτυχής βασίλισσα και σεμνή μήτηρ, τα δε τέκνα αυτής άριστοι πολίτες.
Η βράβευσις εγένετο εις το Πενυματικόν Κέντρον Καμενιάνων την 18ην του προηγουμένου μηνός, Ημέραν κατά την οποίαν η Εκκλησία μας τιμά τον Προστάτην του χωριού μας, τον Άγιον Αθανάσιον.
Φωτόπουλος Δ. Γεώργιος-Γεωργάκης
Εκ Μεγάλης Βρύσης Καμενιάνων Καλαβρύτων
