ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΑΜΟΥΣ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ
Γράφει ο Κωνσταντίνος Νικολόπουλος-Καμενιανίτης
Καθημερινά η κυβέρνηση, με πρόθυμό της σύμμαχο την αντιπολίτευση, διευρύνει την γκαιμπελική επιχείρηση πλύσης εγκεφάλου της κοινής γνώμης, αναφορικά με την ανατροπή αιωνίων θεσμών όπως ο γάμος και η οικογένεια. Ενώ κάποιοι παραδοσιακοί θεσμικοί φορείς της πατρίδας μας σιωπούν ή αντιδρούν χλιαρά.
Αποτέλεσμα θα είναι η κοινωνία μας να συρθεί στον αντίποδα του Ευαγγελίου μας, της φύσης, της επιστήμης και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Ωστόσο, η αλήθεια λάμπει όπως ο χρυσός. Ο γάμος είναι η ένωση ενός άνδρα και μίας γυναίκας. Από αυτήν την αφετηρία, που ιδανικά εκτείνεται δια βίου, οικογένεια αποτελούν τα ζεύγη αντίθετου φύλου και τα φυσικά ή νομίμως υιοθετημένα τέκνα τους, καθώς και οι μονογονεϊκές οικογένειες.
“Ας μην περιφρονήσουμε αξίες 2500 ετών” Τα πρώτα Συντάγματα της Εθνεγερσίας συνδυάζουν τις δημοκρατικές αρχές με την Ορθόδοξη Πίστη και με τον σεβασμό στις παραδοσιακές αξίες του Γένους. Η θρησκευτικότητα και ο σεβασμός στους δύο γονείς, πατέρα και μητέρα, είναι διαχρονικές αξίες του Ελληνισμού. Δεν ανήκουν σε ιδεολογίες ή σε καθεστώτα. Δεν είναι ούτε συντηρητικές ούτε προοδευτικές ιδέες. Αν απεμπολήσουμε αυτές τις αξίες χανόμαστε. Δεν θα έχουμε μέλλον, διότι θα έχουμε αποκοπεί από το παρελθόν μας.
Και αν καταργήσουμε – ό μη γένοιτο – αυτές τις αξίες, με ποιες θα τις αντικαταστήσουμε; Μας εγγυάται κάποιος ότι το δήθεν προοδευτικό θα φέρει μία καλύτερη κοινωνία; Βεβαίως η κοινωνία και η επιστήμη εξελίσσονται, αλλά κάποιες κολώνες πρέπει να μείνουν σταθερές. Γιατί να περιφρονήσουμε τις διαχρονικές αξίες 2500 ετών; Άλλωστε το αιώνιο είναι πάντα επίκαιρο.
Στη σύγκριση όμως μεταξύ ετερόφυλων και ομόφυλων ζευγαριών δεν υπάρχουν επιχειρήματα τα οποία αντικειμενικώς να συνηγορούν υπέρ της εξίσωσης των μεν με τα δε. Το ότι ένα ετερόφυλο ζευγάρι μπορεί να είναι κακοί γονείς (όπως και ένα ομόφυλο) είναι δεδομένο. Όμως μόνον το ετερόφυλο ζευγάρι είναι φορέας της απαραίτητης ισορροπίας σε ένα παιδί το οποίο καλείται να ζήσει έξω από τη βιολογική του οικογένεια. Η διαφορετικότητα των ψυχικών κόσμων άνδρα και γυναίκας είναι απαραίτητη για την ισορροπημένη ανάπτυξη του παιδιού. Πατέρας και μητέρα αλληλοσυμπληρώνονται. Η μητέρα εισφέρει τη στοργή και την επίμονη φροντίδα των αναγκών του παιδιού, ενώ ο πατέρας εισφέρει συναισθηματική σταθερότητα και ηθικά όρια. Αν και οι καταστάσεις αυτές είναι όλο και λιγότερο ιδανικές στις σημερινές οικογένειες (βιολογικές και θετές), εντούτοις όταν επιλέγεται το σωστό περιβάλλον για να βρεθεί ένα παιδί εκτός της βιολογικής του οικογένειας, είναι αναγκαίο ο νομοθέτης να αποβλέψει στη στοιχειώδη ισορροπία που φέρνει η ύπαρξη πατέρα και μητέρας. Στο ομόφυλο ζευγάρι η ισορροπία αυτή πάντοτε θα λείπει.
Από τη γνήσια και ειλικρινή αυτή ανεκτικότητα όμως, την οποία σήμερα πια κανένας δεν αμφισβητεί σοβαρά, μέχρι τη νομοθετική απονομή πλήρους θεσμικής υπόστασης στην ομόφυλη σχέση, υπάρχει μεγάλη απόσταση, για την κάλυψη της οποίας δεν αρκεί η επιχειρηματολογία υπέρ των ομοφυλόφιλων συμπολιτών μας. Οι συλλογικές ανάγκες, ήτοι το συμφέρον και η ασφάλεια των παιδιών και η κατά το Σύνταγμα “συντήρηση και προαγωγή του έθνους” συνηγορούν προς την αντίθετη κατεύθυνση, όπως και η επιταγή της αρχής της ισότητας για άνιση μεταχείριση ουσιωδώς ανόμοιων πραγματικών καταστάσεων.
Κλείνοντας έχω μια απορία. Τη στιγμή που ο γάμος έχει χάσει σχεδόν όλη την αίγλη του και από κει που ήταν σπουδαίο θρησκευτικό μυστήριο έγινε σύμβαση σε δημαρχείο ή και απλή συμβίωση χωρίς σφραγίδες. Γιατί τόση λαχτάρα –και μάλιστα παγκόσμια– για την απόκτησή του; Ήδη σε πολλά κράτη τα περισσότερα ζευγάρια συζούν και κάνουν παιδιά χωρίς καμία νομική διατύπωση ή με ένα απλό σύμφωνο συμβίωσης. Γιατί τόσος θόρυβος για έναν παρωχημένο και ξεπερασμένο θεσμό; Τόσοι αγώνες για ένα κούφιο (πια) δικαίωμα.
Που αλήθεια οδηγούμαστε….;
