Γράφει ο Αθανασόπουλος Χρήστος: Αφήγηση Βετεράνου Γρηγορίου Αθανασόπουλου στο γυιό του Χρήστο.

Αφήγηση Βετεράνου Γρηγορίου Αθανασόπουλου στο γυιό του Χρήστο.

ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΜΕΝΙΑΝΟΥΣ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΣΤΟ ΟΧΥΡΟ ΡΟΥΠΕΛ ΤΟΝ ΑΠΡΙΛΙΟ ΤΟΥ 1941 

Γράφει ο Αθανασόπουλος Χρήστος του Γρηγορίου.

Ένα παιδί, που εγεννήθη εν έτει 1918 εις τους Καμενιάνους, χωριό της Λεβεντομάνας Γης των Καλαβρύτων.

Πρόκειται για τον πατέρα μου, τον Γρηγόρη Αθανασόπουλον του Ανδρέου και της Ρεβέκκας από τους Καμενιάνους Καλαβρύτων.

Εστρατεύθη εν έτει 1939, προς εκπλήρωσιν των στρατολογικών του υποχρεώσεων (κληρωτός), υπηρέτησε εις το Πεζικόν και μάλιστα εις ειδικήν Μονάδα εφάμιλλη των Ειδικών Δυνάμεων, τις οποίες εδημιούργησεν αργότερον ο γυναικαδελφός του Στρατάρχου Παπάγου, Υποστράτηγος Ανδρέας Καλίνσκης. Λόγω των εξαιρετικών των προσόντων, ο πατέρας μου και ο Ντίνος Γιαννόπουλος εκ Κερασιάς Καλαβρύτων, επελέγησαν να πολεμήσουν εναντίον των Γερμανών εις τα οχυρά γραμμής Μεταξά και δη εις το πλέον ευαίσθητον οχυρόν Ρούπελ.

Ως γνωστόν, την 28ην Οκτωβρίου 1940 όλως απροκλήτως, εκήρυξε τον πόλεμον εναντίον της Ελλάδος η Ιταλία.

Η γιαγιά μου η Ρεβέκκα, γνωστή με το παρατσούκλι Ρήγω – Ρηγοπούλα – Βασιλοπούλα, ως άλλη Σπαρτιάτισσα έδωσε την ασπίδα εις τα παιδιά της Δημήτρη και Γιώργη με την ευχήν: «Ή ταν ή επί τας».

Δεν ήτο δυνατόν να γίνη αλλιώς, καθ’ ότι δισεγγονή του Φιλικού Αλεξάνδρου Παρασκευοπούλου από το χωριό Δροβολοβό των Καλαβρύτων. Ο προπάππος της από την πατρικήν της οικογένειαν ήτο ο πρώτος Δημογέροντας των Καμενιάνων μετά την Απελευθέρωσιν 1828.  

Ούτος ήτο μυημένος και εις την Φιλικήν Εταιρείαν. Διεκρίνετο δια την ευφυΐαν και την δημουργικότητά του. Ο γυιός του Πανάγος ενυμφεύθη την Ρεβέκκαν Παρασκευοπούλου, τη γιαγιά της γιαγιάς μου. 

Η ίδια η Ρήγω μαζί με τις θυγατέρες της και τις άλλες νοικοκυρές και νοικοκυροπούλες του χωριού ερρίχθηκαν εις την μάχην για τον θεσμόν «η φανέλλα του Στρατιώτου».

Όλην την ημέραν εις τις εργασίες των νοικοκυριών των και το βράδυ ξενύχτι, προκειμένου να πλέκουν φανέλλες, κάλτσες κ.λπ., για τις ανάγκες των στρατευμένων παιδιών της Ελλάδος.

Παρατίθενται φωτογραφίες σχετικές με τον θεσμόν «Η φανέλλα του Στρατιώτου». 

Ο θεσμός «η φανέλλα του Στρατιώτου» συνεδέθη με μίαν Αγγλικής καταγωγής γαλαζοαίματην και έζησε και εμεγαλούργησε περίπου μίαν εξηκονταετίαν.

Όλα ξεκίνησαν από μίαν έκκλησιν που απηύθυνεν η Πριγκήπισσα Αλίκη.

Η Πριγκήπισσα Αλίκη ήταν σύζυγος του Πρίγκηπος Ανδρέου, εβδόμου παιδιού του Έλληνος Βασιλέως Γεωργίου Α΄. Επίσης ήταν κόρη του Πρίγκηπος Λουδοβίκου του Μπάττενμπεργκ.

Η γιαγιά μου η Ρεβέκκα υπηρέτησε τον θεσμόν από το 1912, όταν οι ανάγκες το απαίτησαν. Για την προσφοράν της εις το Έθνος κατά τ’ ανωτέρω της απεδόθη το παρατσούκλι Ρήγω, Ρηγοπούλα, Βασιλοπούλα.

Ο γυιός της Δημήτριος επέστρεψεν από τον πόλεμον με πνευμονίαν. Όταν μετά από σαράντα χρόνια είδε μίαν ακτινογραφίαν του ο αείμνηστος πνευμονολόγος Καθηγητής Πανεπιστημίου Παναγιώτης Ζαφειρακόπουλος, είπε: «Αλβανία; Αλβανία;». Ο Γιώργης ετραυματίσθη εις το φοβερόν ύψωμα Σκουτάρα. 

Ο μικρότερος γυιός της ο Γρηγόρης (ο πατέρας μου), πιστός εις την ευχήν της μάνας του και εις τα Εθνικά Ιδεώδη, ετραυματίσθη εις το οχυρόν Ρούπελ, μαχόμενος με πείσμα και αυταπάρνησιν.

Το Τάγμα του ξεκινά σιδηροδρομικώς και φτάνει στις Σέρρες και από κει στο Οχυρό Ρούπελ όπου μέχρι τις 8 Απριλίου 1941 γίνονται μάχες για την υπεράσπιση του οχυρού. Ριπές από πολυβόλα ακούγονται συνεχώς, οι Έλληνες κρατάνε γερά.

Στο οχυρό υπάρχουν αρκετοί αξιωματικοί περίπου 30 αλλά και οπλίτες περίπου 1.000, υπάρχουν τραυματίες αλλά και νεκροί.

ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ 

Εμφαίνουσα τους Αξ/κούς και Ανθ/στές του Οχυρού ΡΟΥΠΕΛ.

 Την ημέρα εκείνη ξημερώματα της 9ης Απριλίου και καθώς είχε ξεκινήσει καινούργια μάχη, τα πολυβόλα των Ελλήνων δεν σταματούσαν στιγμή. Πολλοί οπλίτες με τα όπλα τους υποστήριζαν το οχυρόν.

Προκειμένου να πέσει το οχυρό, οι Γερμανοί χρησιμοποιούν χημικά αέρια, τα οποία ρίχνουν στους αεραγωγούς του οχυρού.

Η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική. Παρ’ όλα αυτά οι στρατιώτες αντιστέκονται σθεναρά. Αμέτρητοι πυροβολισμοί αλλά και χειροβομβίδες έπεφταν γύρω τους.

Μία γερμανική χειροβομβίδα χτυπά ένα από τα πολυβόλα του οχυρού, εκεί που βρισκόταν και ο δεκανέας (ο πατέρας μου) Αθανασόπουλος Γρηγόρης. Τα θραύσματα κτυπούν θανάσιμα το λοχία του και τον ίδιο τον βρίσκουν στα πλευρά και φτάνουν μέχρι τον πνεύμονα.

Το οχυρό παραδίδεται την επόμενη μέρα μετά από την συνθηκολόγηση που υπεγράφη στη Θεσσαλονίκη και τραυματισμένος σοβαρά πιάνεται αιχμάλωτος από τους Γερμανούς, αφήνοντας πίσω του άταφο τον συμπολεμιστήν λοχία του.

Μαζί με άλλους αιχμαλώτους πεζός και σε άθλια κατάσταση φτάνει στα σύνορα της Βουλγαρίας. Η κατάσταση της υγείας του όμως επιδεινώνεται στη διαδρομή και με πολλή δυσκολία μπαίνουν στη Βουλγαρία. Ο πυρετός που είναι βασανιστικός δεν τον αφήνει να περπατά και συχνά πυκνά πέφτει στο δρόμο.

Κάποια στιγμή φτάνουν σε ένα χώρο σαν στρατόπεδο και οι Γερμανοί τους βάζουν κατάχαμα, με καταρρακτώδη βροχή, να κάνουν διαλογή των αιχμαλώτων, προκειμένου να τους στείλουν στο ανάλογο στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Κάποιος αιχμάλωτος βλέποντάς τον στην εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση, του δίνει τη συμβουλή «όταν έρθει κοντά σου ο Γερμανός να σε επιλέξει πες του τη λέξη malato (άρρωστος)».

Ο πατέρας μου ακολουθεί τη συμβουλή του.

Αυτή η λέξη έμελλε να είναι η σωτηρία του. Οι Γερμανοί τον αφήνουν στη Βουλγαρία. Εκεί μένουν πεινασμένοι και διψασμένοι όσοι από τους αιχμαλώτους δεν ακολούθησαν τους υπόλοιπους. Ο ίδιος στις αφηγήσεις του λέει πως «πέθαιναν από τις κακουχίες». Μέσα στην ατυχία του ήταν και τυχερός. 

Μετά από λίγες μέρες βρεγμένος και σχεδόν ημιλιπόθυμος συλλέγεται μαζί με άλλους από τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό που τους μεταφέρει στις Σέρρες και από εκεί στη Θεσσαλονίκη όπου και νοσηλεύεται.

Αφού πέρασεν αρκετός χρόνος, ένα μικρό καϊκάκι μεταφέρει αυτόν και άλλους στρατιώτες στο Βόλο. Από κει πεζοπόρος και με πολλές κακουχίες και αντλώντας δύναμη από τη λαχτάρα να ανταμώσει την οικογένειά του, καταφέρνει να φτάσει στο χωριό του. Κατά την είσοδό του στο χωριό κάποιος συγχωριανός του βλέποντάς τον τρέχει να προλάβει τα «συχαρήκια στην μάνα του».

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, ο πατέρας μου, Μαχητής ων, κατά τον Ελληνο-Γερμανικόν Πόλεμον, συγκαταλέγη εις τους τέσσαρες εκείνους Παράγοντες, οι οποίοι εδημιούργησαν την Εποποιΐαν 1940-1941, κατέρριψαν τον μύθον «περί του αηττήτου του Άξονος», με αποτέλεσμα την αναθάρρηση του Πολιτισμένου, του Δημοκρατικού κόσμου, ώστε να αλλάξη ο ρους της Ιστορίας κατά τον Β΄ Παγκόσμιον Πόλεμον. 

Παρατίθενται φωτογραφίες των τεσσάρων (4ων) παραγόντων ήτοι:

Ο αγώνας του δεν σταματά όμως εδώ. Μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς και Βουλγάρους (οι Ιταλοί είχαν ήδη συμμαχήσει με εμάς), ο Ελληνικός Στρατός τον καλεί εκ της εφεδρείας το 1946 να ξαναϋπηρετήσει ως δεκανέας στον τακτικό στρατό, στο 566 τάγμα πεζικού σε πολεμικές επιχειρήσεις και τελικά απολύεται το 1949, όταν έληξεν ο εμφύλιος πόλεμος.

Υπηρέτησε 10 ολόκληρα χρόνια ως Υπαξιωματικός και σε συνθήκες πολέμου.

Καθώς αφηγείτο αυτά, πάντα τα μάτια του βούρκωναν για κείνον και για αυτούς που χάθηκαν. Και πάντα ευγνωμονούσε τον φαντάρο που του είπε εκείνη τη μαγική λέξη και σώθηκε, λέγοντας «Αν ζει, ο Θεός να τον έχει πάντα καλά». 

Μαρτυρίες όλων αυτών των γεγονότων ήταν τα σημάδια στην πλάτη του, τα οποία έβλεπα σαν παιδάκι και μου έκαναν πολύ μεγάλη εντύπωση. Επιπλέον και το άσθμα, ως αποτέλεσμα του χτυπημένου πνεύμονα και των κακουχιών που είχε περάσει. Όμως όλα αυτά, για έναν ευπατρίδην, αποτελούν τίτλους Τιμής.

Με τη σειρά μου θέλω να πω πως τον ευχαριστώ και τον ευγνωμονώ και εκείνον που ήταν πατέρας μου, αλλά και όλους όσους πολέμησαν τότε για να είμαστε εγώ και η πατρίδα μου ελεύθεροι.

Συνεχίζω: επολέμησε στη Μάχη των Οχυρών. Η Μάχη αυτή, μετά την Εποποιΐαν της Βορείου Ηπείρου και πριν από την Μάχην της Κρήτης, αποτελεί το δεύτερο Μεγάλο Εθνικόν Κειμήλιον (1940-1941).  

Ο Γρηγόρης Αθανασόπουλος του Ανδρέα από τους Καμενιάνους Καλαβρύτων απεβίωσε στις 10/9/1996 και σε ηλικία 78 ετών από προβλήματα στους πνεύμονες.

Όταν ο Κύριος τον εκάλεσεν εις την αιωνιότητα, ο πατέρας μου άφησε παρακαταθήκην το γνωστόν του ΟΜΗΡΟΥ: «Αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων, μηδέ γένος πατέρων αισχυνέμεν». Τουτ’ έστιν: Να επιδιώκης να είσαι πάντα πρώτος και ανώτερος των άλλων και να μην εντροπιάζης το γένος των πατέρων σου.   

Όμως, εάν αναδιφήσωμε το ιστορικόν της οικογενείας Αθανασοπουλαίων, βλέπομεν ότι το μεγαλύτερόν της παιδί Χρήστος Αθανασόπουλος (αδελφός του πατέρα μου), έπεσεν ηρωϊκώς μαχόμενος εις Γιλντίζ-Νταγ = (βουνό Αστέρι) της Μικράς Ασίας εν έτει 1921, κατά τον ελιγμόν του Στρατού μας προς Άγκυραν.

Το Γιλντίζ-Νταγ ευρίσκεται:   

α. Επάνω από την Σεβάστειαν.

β. Νότια της Νεοκαισαρείας.

γ. Βόρεια της Σεβαστείας.

δ. Πιο Ανατολικά από την πόλιν Τοκάτ. 

Παρατίθεται φωτογραφία του φονευθέντος Χρήστου Αθανασόπουλου.

Ειρήσθω εν παρόδω ότι, επιθυμία της γιαγιάς μου, φέρω το όνομα του θείου μου Χρήστου, ο οποίος άνοιξε πρώτος, για την πατρικήν του οικογένειαν, το πάνθεον των Ηρώων και Ημιθέων.

Πέραν αυτού Χρήστος Αθανασόπουλος ήταν και ο προπάππος μου. Το όνομα της συζύγου του ήταν Αικατερίνη. Η πορεία της ζωής ανεβίωσεν ηθικώ και κληρονομικώ δικαιώματι, αλλά και τύχη αγαθή, ώστε η σύζυγός μου να φέρη το όνομα της προγιαγιάς μου Αικατερίνης και εγώ το όνομα του προπάππου μου Χρήστου.

Χρήστος Αθανασόπουλος του Γρηγορίου, έλκων την καταγωγήν 

εκ Καμενιάνων Καλαβρύτων  

Κάτοικος Πατρών