Την 10ην Αυγούστου ε.ε., ημέραν Τετάρτην και δη εις χρόνον ελάχιστα απέχοντα από την 15ην Αυγούστου, καθ’ ἣν η Εκκλησία μας τιμά την Κοίμησιν της Υπεραγίας Θεοτόκου, επέλεξεν ο Κύριος να καλέση εις την αιωνιότητα μια σπάνιαν προσωπικότητα από το χωριό μας, από τους Καμενιάνους Καλαβρύτων.
Πρόκειται για τον Γεώργιον Κυριακόπουλον του Ανδρέου και Ευχαρίστης γεννηθέντα εν έτει 1927. Επέλεξεν επαναλαμβάνω χρόνον νηστείας, προσευχής, πνευματικής ανατάσεως και περισυλλογής, ούτως ώστε o μεταστάς εκ των εγκοσμίων εστίν έτι μάλλον εξαγνισμένος.
Ο Γιώργης ο Κυριακόπουλος εγγονός του Γεωργίου Κυριακοπούλου, του γνωστού με το παρατσούκλι «Φραγκο-Γιώργης», καθ’ ότι εις το χωριό μας ήταν ο πρώτος ο οποίος περιεβλήθη ενδυμασίαν δυτικού τύπου, φράγκικην =(κοστούμι). Είναι γνωστόν εις όλους μας το επάγγελμα Φραγκο-ράφτης, πριν ακόμη η ανδρική ενδυμασία δυτικού τύπου γίνει βιομηχανικόν προϊόν. Ο πατέρας του εκλιπόντος Ανδρέας Κυριακόπουλος, γνωστός με το υποκοριστικόν Αντρικάκης, είχε χρηματίσει επί σειράν δεκαετιών Πρόεδρος της Κοινότητός μας, με δαψιλήν παροχήν υπηρεσιών και διευκολύνσεων.
Η μάνα του Ευχαρίστη, κόρη του Σπηλιωτο-Γιώργη από τους Καμενιάνους, άρχοντα με τίτλους και περγαμηνές.
Η Ευχαρίστη υπήρξεν υπόδειγμα συζύγου, μητέρας, νοικοκυράς και ακαμάτου εις την αγροτικήν δραστηριότητα.
Ο εκλιπών υπηρέτησεν ευόρκως εις τον Τακτικόν Ελληνικόν Στρατόν, υπηρέτησε την Πατρίδα, το τιμιώτατον της ανθρωπίνης αγάπης. Κατά τον Πανοσιολογιώτατον π. ΚΥΡΙΛΛΟΝ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΝ, Ιεροκήρυκα Δρ. Θεολογίας: [Οι Αρχαίοι Έλληνες εκαλλιέργησαν φιλοσοφικά και βιωματικά την έννοιαν “Πατρίδα”. Ο Σωκράτης την χαρακτηρίζει ως «το τιμιώτατον των αντικειμένων της ανθρωπίνης αγάπης…». «…Εις το Δευτερονόμιον βρίσκουμε την εξής αιώνιαν αλήθειαν. Ο Θεός έθεσε όρια των Πατρίδων και τοποθέτησε για κάθε μία ξεχωριστό άρχοντα Άγγελον, για να την φυλάσσει….» «…Επιμένουμε στην άποψη ότι αυτός ο οποίος δεν αποδέχεται την αρχαιοελληνική και την χριστιανική άποψη, ότι υπάρχει πατρίδα για κάθε άνθρωπο, την οποίαν πρέπει να αγαπάμε και να υπερασπιζόμαστε μέχρι θανάτου, αυτός είναι το “μη ον” για την ανθρώπινη κοινωνία, όπως την δημιούργησε και τοποθέτησε ο ίδιος ο Τριαδικός Θεός»].
Ο παππούς του εκλιπόντος Φραγκο-Γιώργης επολέμησε κατά τον ΕλληνοΤουρκικόν Πόλεμον το 1897. Ο πατέρας του ο Αντρικάκης συμμετείχεν εις την Μικρασιατικήν Εκστρατείαν και δη εις τις τάξεις του επιλέκτου, του λαμπρού Όπλου του Ιππικού, το οποίον αργότερον αντικατέστησεν επαξίως το όπλον των τεθωρακισμένων, το Όπλον των αθανάτων, κατά το κοινώς λεγόμενον, χωρίς να αλλάξη την ωρολογίαν της συνθέσεως κ.λπ.
Τώρα για να δώσω την εικόνα του εκλεκτού και της λαμπρότητος του Ιππικού, ας μου επιτραπή να κάνω μικράν αναδρομήν εις το παρελθόν εις την Αρχαίαν Αθήναν, προκειμένου να καταταγή κάποιος εις το Ιππικόν, το μεν έπρεπε να τον εγκρίνουν οι Στρατηγοί, το δε ο νόμος ώριζε δοκιμασίαν του ενώπιον της Βουλής των Πεντακοσίων.
Ο Λυσίας αναφερόμενος εις τον υπό του Γραμματέως του Δικαστηρίου αναγνωσθέντα νόμον, χαρακτηρίζει, συμφώνως προς αυτόν, ως δειλόν και εκείνον: «Όστις εν τοις Οπλίταις ων τεταγμένος και μετ’ αυτών οφείλων κινδυνεύειν, ιππεύειν είλετο» και για το αδίκημα αυτό επεβάλλετο η ποινή της ατιμίας. Προκειμένου να προληφθή τέτοια περίπτωσις, «το Ιππικόν προήλαυνεν ιππαστί και εμάχετο πεζή».
Εις το επίλεκτον, εις το λαμπρόν αυτό Όπλον είχε την τιμήν να καταταγή και να πολεμήση ο πατέρας του εκλιπόντος ο Αντρικάκης.
Με το σκεπτικόν αυτό, με την υποχρέωσιν προς την ευγενή καταγωγήν του και με την Ευλογίαν της Θεομήτορος, ο αείμνηστος Γιώργης Κυριακόπουλος ουδέποτε υπέκυψε, εις δελεαστικές προτάσεις βλαπτικές για τον τόπον μας και για την Πατρίδα μας γενικώτερον. Εστάθη εις το ύψος των περιστάσεων. Τούτου ένεκεν δύναμαι άνετα να τον τοποθετήσω εις την χορείαν των Ευπατριδών.
Υπηρέτησε το χωριό μας επί σειράν ετών ως Γραμματέας του Κοινοτικού Συμβουλίου και ως Ληξίαρχος. Εις όλην του την ζωήν υπήρξεν υπόδειγμα σεμνού νέου, εξαιρέτου συμπατριώτη και άριστου οικογενειάρχου.
Ήλθεν εις γάμου κοινωνίαν μετά της αρχοντοπούλας Θεοδώρας Παναγοπούλου από το χωριό μας και εδημιούργησαν λαμπράν οικογένειαν.
Τόσον ο Γιώργης, όσον και η σύζυγός του μετελαμπάδευσαν εις τα παιδιά των όλες τις μορφές Αρετής, προσέτι δε συνέβαλαν ποικιλοτρόπως εις την προστασίαν της Πολιτιστικής Κληρονομιάς του τόπου μας.
Ήταν ο Γιώργης από την γενιάν εκείνην, η οποία μετά από τρεις φοβερούς πολέμους παρέλαβε την Ελλάδα συντρίμμια και καθημαγμένην και την ωδήγησεν εις το Μεγαλείον που της άξιζε.
Εις την πορείαν της ζωής του είχε πάντα κατά νουν το γνωστόν: «Ουδέν διδάσκει όσον το παράδειγμα και ουδέν επιβάλλει όσον η ευπρέπεια».
Προσευχόμεθα εις Κύριον, όπως τάξη αυτόν εν Σκηναίς Δικαίων και τον συναριθμήση μετά των Αγίων, προσέτι δε πέμψη την εξ Ύψους παρηγορίαν εις οικείους, συγγενείς και φίλους αυτού.
Φωτόπουλος Δ. Γεώργιος – Γεωργάκης
Εκ Μεγάλης Βρύσης Καμενιάνων Καλαβρύτων
