Γράφει ο Θεόδωρος Θανόπουλος,
Καλάβρυτα, στην κάτω γειτονιά…
Απόβραδο, που σιγοσκοτεινιάζει…
Στου δρόμου την απόμερη γωνιά,
ένας έρωτας, δειλά – δειλά απαγκιάζει…
Από το φράχτη ξεπροβάλλει τριανταφυλλιά…
Ρόδινα βάφει τα φιλιά…
Κτύποι καρδιάς, στα χίλια…
Γλυκά, νοτισμένα χείλια!..
Και κει, στη μεγάλη αποθυμιά,
στέλνει απαλό το φως του το φεγγάρι.
Χρυσόξανθα κάνει τα μαλλιά,
μεθυστική την αγκαλιά,
και την Αγάπη, ωδή, μ’ ένα δοξάρι!..
Καλάβρυτα, στην κάτω γειτονιά…
Η σκέψη, ροδόχρωμα κλωνιά…
Νόστος, αποθυμιά κι ανατριχίλα…
Ξεραμένα της ζωής μου φύλλα…
Ας είναι… Και στου ονείρου μου τη χάση,
να έρχονταν πάλι, μια στιγμή,
των νιάτων ωριοφάνταχτη η ζωή,
και να μπορούσε να τα φτιάσει!..
———————————–
θ. γ. θ.
