Λίγες μέρες πριν τις εκλογές, όλοι διεκδικούν την ψήφο μας.
Κάθε τέσσερα χρόνια, μας θυμούνται όλοι με εξαιρετική ευκολία.
Μας χαιρετούν, μας γλυκομιλούν, μας χαμογελάνε. Τα τηλέφωνά μας δέχονται κλήσεις από διαφορετικά πολιτικά γραφεία.
Διερωτώμαι το εξής:
Εάν όλοι αυτοί οι πολιτικάντηδες, έδειχναν το ίδιο ακριβώς ενδιαφέρον για τα καθημερινά προβλήματα του κόσμου, με τόση λύσσα όσο η διεκδίκηση της καρέκλας τους στην βουλή, θα άλλαζε το σκηνικό;;
Εάν φρόντιζαν με το ίδιο ενδιαφέρον έναν άστεγο, έναν άνεργο έναν καρκινοπαθή, πόσο διαφορετικός θα ήταν τούτος ο κόσμος. Θα υπήρχε παντού ισότητα , μείωση της ανεργίας, της πείνας, της απαράδεκτης υποβάθμισης του ΕΣΥ, της παιδείας και του πολιτισμού μας ..
Υψηλά νοήματα, δεν συμβαδίζουν με τα μηδενικά στο λογαριασμό, την καρέκλα στην βουλή, με το ακριβό αμάξι και την κοινωνική τους θέση.
Δεν έχουμε την φωνή μόνο κάθε τέσσερα χρόνια. Την έχουμε στα χέρια μας καθημερινά, για τα παιδιά μας, για τους συνταξιούχους, τους ασθενείς, για όλους μας.
Εμείς έχουμε την δύναμη, γιατί όπως είχε πει ο Αβραάμ Λίνκολν:
“Η ψήφος είναι πιο δυνατή από τη σφαίρα. Με τη σφαίρα μπορεί να σκοτώσεις τον εχθρό σου. Με την ψήφο μπορεί να σκοτώσεις το μέλλον των παιδιών σου.“
Σοφία Βλάχου
