Στη μνήμη του Γιώργου Γιαννέλου!
Γιώργος Γιαννέλος: θητεία στην προσφορά!
«Στα Καλάβρυτα κουβαλάω την καταγωγή μου. Ανατράφηκα με της Σμύρνης τον καημό και των Καλαβρύτων τον οδυρμό. Τη ζωή μου την βαραίνουν οι μνήμες του παρελθόντος, τα συγγενικά μου αγαπημένα πρόσωπα, οι δάσκαλοί μου, οι παιδικοί μου φίλοι, όλα τα θυμητάρια με βαραίνουν».
«Αγάπησα αυτόν τον τόπο και τους ανθρώπους του. Γιατί με μύησαν σε μια παιδεία, τη θεατρική “που με γαλβάνισε ηθικά, πλούτισε την καρδιά μου, λαμπίκαρε την ψυχή μου, ολοκλήρωσε την προσωπικότητά μου”».
«Ο θεατρικό όμιλος «Πάνος Μίχος» έχει επωμιστεί ένα ιστορικό χρέος: με αίσθημα ευθύνης επιμελείται τη θεατρική παρουσίαση της Αναπαράστασης της Ορκωμοσίας των Αγωνιστών του 21. Και είναι ενθαρρυντικό που συμμετέχουν οι νέοι μας με συνείδηση και με πάθος. Ο μόνιμος καημός μου είναι η συνέχεια . Ποθώ τη διάρκεια. Όραμά μου αποτελεί να εξασφαλιστεί η συνέχεια. Να βρεθούν άνθρωποι με μεράκι, με τρέλα, με έρωτα, να αναλάβουν πρωτοβουλίες…
Ζω το ρόλο μου γι΄ αυτό «βρέξει χιονίσει» η αναπαράσταση θα γίνει, ιδιαίτερα στην Αγία Λαύρα.
Ο θεατρικός όμιλος έχει μια έντονη καλλιτεχνική παρουσία στην πόλη μας. Το θέατρο είναι μια δημιουργία και την ζεις έντονα. Η θεατρική δημιουργία έχει τις εντάσεις της, γιατί αναζητάς την τελειότητα.
Το θέατρο είναι ένα μεγάλο σχολείο. Ανεβαίνει το μορφωτικό και πνευματικό σου επίπεδο, η κρίση και η σκέψη σου οξύνονται. Ο ηθοποιός διδάσκει ήθος. Καμιά άλλη παιδεία δεν το προσφέρει αυτό. Η μελέτη ενός θεατρικού έργου σου δίνει μια άλλη πνευματική ικανότητα. Διαβάζω θεατρικά έργα και είναι σαν βλέπω έργο. Με βοηθάει να σκηνοθετώ το γεγονός ότι από μικρό παιδί διάβαζα κλασικά εικονογραφημένα έργα.
Δεν μπορώ να διανοηθώ τον εαυτό μου έξω από τα θεατρικά δρώμενα. Δε με ενδιαφέρει τόσο να παίζω όσο η σχέση μου με τα παιδιά. Εδώ ένα όνειρό μου παίρνει εκδίκηση. Ονειρευόμουν να γίνω δάσκαλος ή μάλλον καθηγητής. Αυτό όμως που δεν κατάφερα ακαδημαϊκά, το κατέκτησα θεατρικά. Εδώ παίζεται ένα άλλο έργο. Όλα τα νέα παιδιά αντιμετωπίζουν προβλήματα. Σκύβεις και τα αφουγκράζεσαι. Δεν είναι η ζωή ρόδινη. Χρειάζεται αγώνας, πίστη σε αυτό που κάνεις, μπορεί να διαψευστείς, όμως βρίσκεις κάτι άλλο και προχωράς. Τα θεατρικά μου παιδιά, τα βλέπω και τα καμαρώνω, με τις δουλειές τους και τις οικογένειες τους, την προκοπή τους, Είμαι περήφανος γι΄ αυτά τα παιδιά.
Η Καλαβρυτινή κοινωνία μας αποδέχεται, γιατί έχει μια κουλτούρα και αυτό φαίνεται από τη συμμετοχή της στις παραστάσεις. Οφείλει όμως να πάρει στα χέρια της το θέμα της υποδομής, της θεατρικής στέγης. Κάποτε ο αγώνας γινόταν γύρω από ένα γιαπί. Σήμερα η ιστορία επαναλαμβάνεται…
Με ενοχλεί το γεγονός ότι οι συμπατριώτες μου επαναπαύονται, γιατί υπάρχει ο Γιαννέλος. Αλλά ουδείς αναντικατάστατος και σκέφτομαι να αποτραβηχτώ, να δώσω τη θέση μου σε νέους ανθρώπους. Δεν περιμένω να αγιάσω. Μου αρκεί και με ικανοποιεί η θερμή ευχή του απλού ανθρώπου μετά το πέρας της Αναπαράστασης : «άντε ρε Γιαννέλο και του χρόνου να είσαι καλά…»
[Η θύμηση της μάνας του, αυτού του άξονα της σιγουριάς, του φέρνουν δάκρυα στα μάτια και στα λόγια. «Δακρύζουν κάποτε και οι λέξεις6»., γράφει η Σοφία Μιχαηλίδη. Αλλά, όταν βουρκώνει κανείς για τη μάνα του, τα δάκρυά του έχουν μια γεύση γλυκιά. Η μάνα του, η κυρά Ντίνα, στάθηκε σα μάνα, πατέρας, αδελφός και φίλος. Η ζωή της σύγκορμα βιωμένη από τον πόνο φωτοβολούσε. Η ψυχή της μυρωμένη από αγνότητα, ευγένεια, ευαισθησία και ειλικρίνεια. Η καρδιά της μεστωμένη από τρυφερότητα, στοργή και καλοσύνη. Η προσωποποίηση της σεμνότητας και της εντιμότητας. Μια ζωή φροντίδα και θέρμη για τους άλλους. Τα τίμια δωρήματά της, θυσιαστική προσφορά. Έζησε μέσα στη σιγή, γιατί οι τίμιοι σιγούν. Σιγούν και φαίνουν.
Ευγνωμονεί τη γυναίκα του, την Ευγενία, τη σύντροφο και συνοδοιπόρο της ζωής του. Αυτόν τον αέρα της σεμνής λεβεντιάς και της ειλικρίνειας που αστράφτει από εντιμότητα και ακεραιότητα προσώπου και βίου. Αυτήν που μαζί της οικοδόμησε μια ανόθευτη οικογενειακή ζωή, που του έχει χαρίσει μια ζωή αξιοβίωτη, ζεστή, φιλική, Στήριγμά του σε κάθε ενέργεια χαίρει της κατανόησης και οι ευχές της τον συνοδεύουν, πριν από κάθε παράσταση].
«Είμαι ένας αθεράπευτα ρομαντικός ειρηνιστής. Ένας απλός άνθρωπος που πιστεύει στην αγάπη, στην ειρήνη και στην ανεκτικότητα των ανθρώπων».
Και ένας από τους βιγλάτορες της πόλης – θα πρόσθετα εγώ. Μόνο που το τίμημα αυτής της αγρύπνιας κοστίζει ακριβά.
[Γιώργος Γιαννέλος: De profundis εξομολόγηση- Αποσπάσματα-Περ. Επι-κοινωνειν, τ.2, Ιούνιος 2004]
Από fb – Χρίστος Φωτεινόπουλος
Φωτο ο Γιώργος Γιαννέλος με τον αδελφικό του φίλο Γιώργο Μίχο και τον γιο του Στέλιο
