Η βία γενικώς αποτελεί κοινωνικό φαινόμενο και η λεγόμενη «οπαδική βία» είναι απλά ένας τρόπος εκδήλωσης του. Λαμβάνει πάντα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κοινωνικού συνόλου που εκδηλώνεται.
Οι παράγοντες που καλλιεργούν το μίσος και κατ’ επέκταση την βία είναι ποικίλοι, κοινωνικοοικονομικοί παράγοντες, ιστορικοί ανταγωνισμοί συνόλων, εντοπιότητες, εθνικιστικές, φυλετικές διαφορές, ρητορείες κ.α
Εδώ και δεκαετίες οι Κυβερνήσεις νομοθετούν συνέχεια νόμους πρακτικά ανεφάρμοστους για τη καταπολέμηση του φαινομένου, επαναπαυόμενες στην επιβολή και είσπραξη προστίμων από τις ομάδες ή απαγόρευση διεξαγωγής αγώνων με παρουσία οπαδών για σημαντικά χρονικά διαστήματα. Αποφεύγουν να ακουμπήσουν τη ρίζα του προβλήματος και αρκούνται στην επιβολή μέτρων για το θεαθήναι και τους τίτλους ειδήσεων.
Δεν ασχολούμαστε καθόλου με την πρόληψη αλλά αποκλειστικά με ημίμετρα καταστολής. Ακόμα και αν εστιάσουμε στα συνήθη μέτρα που λαμβάνονται κατά την διεξαγωγή αγώνων, δεν γίνεται έλεγχος των χώρων πριν τον αγώνα ούτε πραγματικός έλεγχος των εισερχομένων. Τα τεχνικά μέσα ελέγχου είναι από υποτυπώδη ως ανύπαρκτα. Ο δε αποκλεισμός των γηπέδων δεν αντιμετωπίζει με κανέναν τρόπο το πρόβλημα. Το πρόβλημα ήταν και παραμένει η βία και όχι το αν αυτή θα εκδηλωθεί εντός ή εκτός των γηπέδων.
Η αντίληψη ότι με κλειστά γήπεδα τα άτομα του κοινού ποινικού δικαίου που βιαιοπραγούν, μεμονωμένα ή οργανωμένα, δεν θα το κάνουν αλλού, είναι επιεικώς αστεία.
Είναι η τρίτη φορά τα τελευταία χρόνια και μόλις λίγους μήνες μετά την τελευταία, που η ίδια Κυβέρνηση ανακοινώνει «αυστηρότερο νομοθετικό πλαίσιο» για το ίδιο θέμα. Οι ανακοινώσεις αποτελούν ομολογία ανικανότητας εφαρμογής των μέτρων που οι ίδιοι Κυβερνώντες εξαγγέλλουν κάθε φορά. Για πολλοστή φορά ακούμε τα ίδια μέτρα για ταυτοποίηση φιλάθλων, έλεγχο συνδέσμων, λέσχες οπαδών, τοποθέτηση καμερών, ξεχνώντας όμως να αναφέρουν ότι όλα αυτά έχουν νομοθετηθεί κατά το παρελθόν και οι νόμοι είναι σε ισχύ, βιώνοντας ένα ιδιότυπο deja vu…
H αντιμετώπιση του προβλήματος της βίας απαιτεί μακροπρόθεσμη στρατηγική και μια κατ΄ αρχήν παραδοχή ότι δεν μπορούν να υπάρξουν ούτε γρήγορες, ούτε εύκολες, ούτε γενικές και καθολικές λύσεις. Το κοινό καλό δεν μπορεί να παραγκωνίζεται προς όφελος της διατήρησης πολιτικής εξουσίας μέσω ψευδών εντυπώσεων περι ¨παραγωγής έργου¨.
Ο φαύλος κύκλος αέναης και κλιμακούμενης βίας στην κοινωνία αποτελεί μέγιστο κίνδυνο και αφορά άμεσα όλους μας. Ο καθένας, τα παιδιά μας, μπορεί από ένα τυχαίο γεγονός να βρεθεί στο διάβα εγκληματιών, ομάδων ή τόπο γεγονότων και να είναι το θύμα…
Κατερίνα Γρ. Σολωμού
Καθηγήτρια Ιατρικής, Αν. Τομεάρχης Υγείας ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛ.
