Ένα πέπλο σιωπής κάλυψε τη Δευτέρα 6 Μαρτίου 2023, νωρίς το απόγευμα, το λοφάκι στα Λυκούργια των Καλαβρύτων, στην κηδεία της 19χρονης Αναστασίας Παπαγγελή. Αυτός ο ανήφορος ήταν ο πιο δύσκολος που χρειάστηκε να ανέβουν ποτέ πολλοί από τους 2.000 περίπου, συγγενείς, φίλους, συναδέλφους και συγχωριανούς της πολύτεκνης οικογένειας του γιατρού με καταγωγή από την Λυκούρια Ηλία Παπαγγελή ο οποίος έχασε, σαν σήμερα, στο μοιραίο τρένο στα Τέμπη την κόρη του, το δεύτερο από τα πιο νεαρά θύματα που ήταν 15χρονος Παναγιώτης.
Την ώρα μάλιστα που ο μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος έψαλε το «δεῦτε τελευταῖον ἀσπασμόν», στο ναό στα Λυκούρια καθώς όλοι σεβάστηκαν τον βουβό θρήνο της οικογένειας της Αναστασίας που ήταν φοιτήτρια στη Θεσσαλονίκη και βρισκόταν στο τρίτο βαγόνι της μοιραίας αμαξοστοιχίας Ιntercity και για κάποια 24ωρα θεωρείτο αγνοούμενη.
Ποτέ άλλοτε, σε καμία εκδήλωση τιμής και μνήμης δεν είχε βρεθεί τόσος κόσμος στη Λυκούρια όπως έγινε στις 6 Μαρτίου. Μόνο για την Αναστασία, μια νέα κοπέλα που ήταν γεμάτη ζωή και φιλοδοξίες και αγάπη για τον τόπο της καθώς αν και κάτοικος Αττικής ήταν μέλος του χορευτικού του Συλλόγου Λυκουργιωτών.
«Η δεύτερη μικρότερη της μαύρης εκείνης λίστας»
Σπαρακτικό το μήνυμα που άφησε χθες, στη μνήμη της Αναστασίας η δίδυμη αδελφή της με την οποία έμεναν μαζί για τις σπουδές τους στη Θεσσαλονίκη
«Κάποτε σαυτό το τρένο
Κάποτε σαυτό το τρένο καθίσαμε στις θέσεις 71 και 73 στο βαγόνι 3
Κάποτε σαυτό το τρένο διαφωνήσαμε για το ποια θα πάρει τη θέση διπλα στο παράθυρο
Κάποτε σαυτό το τρένο μοιραστήκαμε ένα ζευγάρι ακουστικά βλέποντας την αγαπημένη μας σειρά
Κάποτε σαυτό το τρενο κοιταζαμε το ηλιοβασιλεμα εξω απτο παραθυρο και βγαζαμε φωτογραφιες
Κάποτε σαυτό το τρένο λάβαμε μήνυμα απτή μαμά
Κάποτε σαυτό το τρένο μας τηλεφώνησε ο μπαμπάς
Κάποτε σαυτό το τρένο η Αναστασία σηκώθηκε να μας πάρει φαγητό απ το κυλικείο
Κάποτε σαυτό το τρένο φτάσαμε όντως στην Θεσσαλονίκη
Κάποτε σαυτό το τρένο περάσαμε την σήραγγα των Τεμπών, χωρίς καν να ξέρουμε το όνομα της
Κάποτε σαυτό το τρένο αποφάσισα να μη μπω εγώ και να μπει εκείνη μόνη της
Κάποτε σαυτό το τρένο κάθισε στη θέση 12 στο βαγόνι 3
Κάποτε σαυτό το τρένο άφησε την τελευταία της πνοή
Κάποτε εκείνο το τρένο δεν την έφερε ποτέ πίσω…
Κάποτε αγαπητέ αναγνώστη το νούμερο 2 ήταν η Αναστασία μας, η δευτερότοκη κόρη της οικογενείας μας
Τωρα το νούμερο 2 ειναι και πάλι η Αναστασία μας, η δεύτερη μικρότερη της μαύρης εκείνης λίστας
Μπορεί για εσένα να είναι ένα απλό νούμερο, όμως αύριο μπορεί να είναι η δική σου Αναστασία
Μην ξεχνάς…»
«Η βαλίτσα της Αναστασίας μύριζε… ξυλόλιο»
Πριν από λίγες μέρες (27/02/2024) ο Ηλίας Παπαγγελής μίλησε για την τραγωδία στον ιστότοπο Newsbomb.gr:
‘Είναι φοιτήτρια στη Θεσσαλονίκη, είναι φοιτήτρια στο Α’ εξάμηνο του ΑΠΘ στο Γεωπονικό, τελείωσε η εξεταστική και ήθελε να πάει στο καρναβάλι και έτσι θα πήγαιναν όλοι οι παλιοί συμμαθητές που ήταν φοιτητές και κάποιοι είχαν περάσει στην Πάτρα. Είχα μια ανησυχία. Της έλεγα «θα δούμε» τελικά αφού είχε πολύ μεγάλη χαρά από αυτό ήθελε να πάει γύρω-γύρω από Ηγουμενίτσα και μετά να κατέβει την Ιόνια Οδό, τότε έβρεχε και είχε παλιόκαιρο, έλεγα να μην πάει με τα λεωφορεία. Κατέβηκε μαζί με την μητέρα της με το τρένο από τη Θεσσαλονίκη. Πήγε στην Πάτρα, πέρασε ωραία και Τρίτη (28/2) στις 18:00 έφτασε στον σταθμό στον Κηφισό και πήγε η μαμά της να την πάρει να την πάει στον σταθμό των τρένων. Την προηγούμενη Παρασκευή με ρώτησε κάποια στιγμή πριν φύγει για Πάτρα «Μπαμπά με τρένο ή με λεωφορείο;» και σκέφτηκα λίγο, λέω λεωφορείο στις βροχές, στους πάγους, καλύτερα τρένο. Λέω και να κοιμηθεί πάει σε δύο ράγες. Και της λέω με το τρένο και έκλεισε με αυτό. Την έβαλε η μαμά στο τρένο γύρω στις 19:00, 19:20 έφευγε.
Την πήρα ένα τηλέφωνο κάποια στιγμή μου λέει μόλις περάσαμε τη Θήβα, την ξαναπήρα ένα τηλέφωνο πιο μετά μου λέει φτάνουμε στη Λάρισα, λέω εντάξει θα σε ξαναπάρω. Και ήμουν στο ιατρείο, πήγα σπίτι και έβλεπα τηλεόραση. Και κάποια στιγμή στις 23:30 βγαίνει από το πρόγραμμα και λέει ότι η επιβατική αμαξοστοιχία συγκρούστηκε με την εμπορική και λέω «πάει το παιδί μου». Την παίρνω αμέσως τηλέφωνο δεν απαντούσε. Παίρνω την αδερφούλα της που είναι στη Θεσσαλονίκη της λέω κάτι έγινε με το τρένο της Αναστασίας παρ’ την και εσύ τηλέφωνο γιατί δεν απαντάει. Άρχισε να παίρνει. Τίποτα. Ξαναδιακόπτει το πρόγραμμα μετά από 10 λεπτά, εμπορική συγκρούστηκε με επιβατική στο σημείο Ευαγγελισμός μετά τη Λάρισα με πολλούς τραυματίες. Πήγα ξύπνησα τη σύζυγο και της λέω κάτι έγινε με το τρένο της Αναστασίας «σήκω να φύγουμε». Και φύγαμε δώδεκα το βράδυ και φτάσαμε 03:30 στο Πανεπιστημιακό της Λάρισας.
Είχαν συγκεντρωθεί εκεί κάποιοι γονείς. Είχαν έναν κατάλογο με τους πρώτους τραυματίες δεν ήταν το όνομά της εκεί. Μας είπαν ότι έχουν αρχίσει να πηγαίνουν και στο Γενικό της Λάρισας. Φύγαμε από εκεί πήγαμε στο Γενικό. Διάβασα έναν κατάλογο και εκεί δεν ήταν. Ξανά πίσω στο Πανεπιστημιακό, τίποτα. Τηλέφωνο στα γύρω νοσοκομεία, στης Κοζάνης γιατί μας είπαν ότι θα τα πήγαιναν και αλλού, στης Θεσσαλονίκης, στο ΑΧΕΠΑ, δεν ήταν ούτε εκεί. Πήγε η ώρα 07:00 το πρωί, πήραμε τηλέφωνο μια κυρία που έχει από εκεί κάτω ψιλικατζίδικο που μένανε, να χτυπήσει το κουδούνι μήπως ήταν εκεί, ούτε αυτό. Και μετά αρχίζαμε να γυρνάμε πάλι από νοσοκομείο σε νοσοκομείο, να προσπαθούμε να πάρουμε πληροφορίες. Δεν επιτρεπόταν να πάμε από το σημείο της σύγκρουσης. Τέλειωσε εκείνη η μέρα με αυτόν τον τρόπο.
Αρχίζαμε να συνειδητοποιούμε τι είχε γίνει αφού δεν ήταν ούτε στους ελαφριά ούτε στους βαριά τραυματίες, ούτε σε αυτούς που μπήκαν στα λεωφορεία και έφυγαν για Θεσσαλονίκη άρα θα ήταν αλλιώς τα πράγματα. Μας είπαν να μείνουμε σε ξενοδοχείο χορηγία του κράτους μείναμε το βράδυ με τηλέφωνα και αγωνία. Στις 07:00 πίσω στο νοσοκομείο της Λάρισας, πίσω στο Πανεπιστημιακό. Εκεί στο νοσοκομείο της Λάρισας το μεσημεράκι ήρθε μια νταλίκα-ψυγείο όπου εκεί καταλάβαμε ότι εκεί βρίσκονται τα παιδιά μας πλέον. Μας προσέγγισε η κοινωνική υπηρεσία και από την Αστυνομία και νοσηλευτές του Γενικού Κρατικού της Λάρισας να πάμε να δώσουμε DNA. Έτσι πήγε η σύζυγος έδωσε DNA, τους είπαμε πολλές φορές να κατεβούμε στο νεκροτομείο να τα δούμε γιατί εγώ είμαι γιατρός και η σύζυγος νοσηλεύτρια, «Όχι απαγορεύεται». Βρήκαμε εκεί κάποιους τους προσεγγίσαμε τους δείξαμε φωτογραφία, δεν μας έλεγαν. Και τελικά αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε τι έχει συμβεί και αφού δεν είχαμε να κάνουμε τίποτα άλλο εκεί μας είπαν ότι θα σας ειδοποιήσουμε, γυρίσαμε στην Αθήνα, ημέρα Πέμπτη. Παρασκευή βράδυ μας πήραν τηλέφωνο, ότι ταυτοποιήθηκε η σορός.
Και Κυριακή βράδυ θα την έφερνε το γραφείο τελετών που ήταν στο νεκροταφείο του Ζωγράφου, μετά τις 00:00 να τη δούμε να την αγκαλιάσουμε. Ήταν κλειστό το φέρετρο δεν μας άφησαν να τη δούμε..
Και από εκεί αρχίζει ο Γολγοθάς. Να μπορέσουμε να σταθούμε στα πόδια μας, γιατί είναι τέσσερα τα παιδιά, υπολογίζω ακόμα και την Αναστασία. Ήταν ένας άγγελος, ήταν ένα πολύ χαριτωμένο παιδί και χαρισματικό παιδί, με ξένες γλώσσες, χορούς, κολυμβητήρια, με παρέες. Ήταν φιλέσπλαχνη, ήταν αλτουίστρια, ήθελε να βοηθάει τις φιλενάδες της, τους φίλους της. Ένα πολύ καλό παιδί, ένας άγγελος κοντά μας. Και πιστεύω να είναι και άγγελος εκεί που έχει πάει.
Για την αδερφή της στη Θεσσαλονίκη που έμεναν μαζί, για εκείνη είναι το πιο δύσκολο, γιατί μετά από όλα αυτά έπρεπε να επιστρέψει πίσω και να ζήσει σε ένα σπιτάκι δυαράκι μικρό και να ζήσει εκεί με τις αναμνήσεις. Η άλλη μου κόρη δίνει Πανελλήνιες και η τέταρτη είναι δευτέρα λυκείου, πήγε εκδρομή στο Σερν. Προσπαθούμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας όπως ήταν. Δεν δείχνουμε τίποτα μπροστά στα παιδιά και προσπαθούν να μην δείχνουν τίποτα σε εμάς, ότι είναι στεναγχωρημένες και τέλος πάντων παίζουμε όλοι ένα θέατρο, για να μπορέσουμε να σταθούμε όρθιοι να συνεχίσουμε τη ζωή μας. Είναι μια άλλη ζωή, μια διαφορετική ζωή. Πώς να την περιγράψω είναι ένα μεγάλο κενό. Περπατάω στον δρόμο, το σκέφτομαι και λυγίζουν τα πόδια μου και λέω θα πέσω κάτω. Ευτυχώς με τη δουλειά ξεχνιέμαι λίγο με τα ορθοπεδικά των ανθρώπων. Η σύζυγος ξεκίνησε δουλεύει κανονικά για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε να βοηθήσουμε τα παιδάκια μας. Και όταν αυτά πατήσουν στα πόδια τους, να φύγουμε και εμείς να πάμε να βρούμε την Αναστασία μας. Αν υπάρχει κάτι μετά από εδώ, που εμένα μου αρέσει να πιστεύω ότι κάτι υπάρχει.
Έχουμε μια άτολμη και απολύτως εξαρτημένη δικαιοσύνη. Οι δικαστές είναι διορισμένοι από την κυβέρνηση, δεν μπορούν επομένως να κάνουν κάτι διαφορετικό από αυτό που τους λέει η κυβέρνηση, το ίδιο συνέβη και στο Μάτι. Δυστυχώς δεν έχουμε δικαιοσύνη, δεν έχει τα μέσα η δικαιοσύνη, δεν τη στιβαρότητα που πρέπει, δεν είναι τολμηρή, είναι άτολμη, είναι εξαρτημένη ή θα της πει η κυβέρνηση για να πράξει.
Πήγαμε στις 12 Δεκεμβρίου, το δεύτερο γκρουπ στην εισαγγελέα του Αρείου Πάγου όπου μας έιπε αυτά που λέει η κυρία Καρυστιανού, δηλαδή είσαστε άτυχοι, εντάξει, συνεχίστε τη ζωή σας και τα λοιπά, συνεχίστε με τ’ άλλα παιδιά σα, αυτά τα ατυχήματα συμβαίνουν και στην Ευρώπη, την Αμερική και την Ασία. Η 717 είναι νομικό ζήτημα δεν νομίζω ότι έπαιξε ρόλο σε αυτό και μην κάθεστε και ασχολείστε με τα μπάζα.
Μέσα σε αυτά τα μπάζα ήταν υπολείμματα των παιδιών αυτών και προσωπικά αντικείμενα, υπολείμματα ανθρώπινα μέλη από ανθρώπινη σάρκα που κάηκε και έλιωσε. Που γι’ αυτούς δεν έχει καμία σημασία.
Η βαλίτσα της Αναστασίας μύριζε ένα υγρό μεταξύ οινοπνεύματος και βενζίνης που είναι το ξυλόλιο, όπως αποδείχθηκε μετά και ας λένε αυτοί ότι δεν υπήρχε τίποτα. Ενώ θα έπρεπε η δικαιοσύνη να ενημερώνει τους συγγενείς, εδώ συμβαίνει το αντίθετο. Εμείς βάλαμε ιδιώτες ερευνητές, ψάξαμε και αυτά που βρήκαμε τα πήγαμε στον ανακριτή, να τον ενημερώσουμε. Μας έλεγε πώς τα βρήκατε αυτά που τα βρήκατε. Είναι δυνατόν ο ανακριτής της Λάρισας να μην έχει πάει στο σημείο της σύγκρουσης; Είναι δυνατόν οι ερευνητές του Γεραπετρίτη να μην έχουν πάει στο σημείο της σύγκρουσης, να μην έχουν πάει στη θέση Κουλούρι; Να αισθανθούν το ανθρώπινο τραύμα και από εκεί να ξεκινήσουν να ερευνούν;
Δεν φταίει ο σταθμάρχης ουσιαστικά. Κανείς δεν φταίει αλλά με ποια έννοια; Κανείς δεν ξύπνησε το πρωί και είπε σήμερα να σκοτώσουμε μια εκατοστή να δούμε, να αλλάξει η μέρα μας. Είναι μια σωρεία λαθών που γίνονται εδώ και δέκα χρόνια και αν υπήρχαν αυτά τα συστήματα ασφαλείας και να μην ήταν στη θέση του ο σταθμάρχης. Δεν λειτουργούσε η φωτοσήμανση, δεν λειτουργούσε τηλεδιοίκηση, δεν λειτουργούσαν οι επικοινωνίες μεταξύ οδηγών και σταθμαρχών και δεν λειτουργούσε το αυτόματο σύστημα πέδησης. Με αυτό ακόμα και ένα φορτηγό να έχει μείνει σε μια διάβαση το βλέπει, ειδοποιεί μέσω αισθητήρων και το βλέπει ο οδηγός στην οθόνη. Θα το έβλεπε, μας κορόιδεψαν οι Ιταλοί. Είναι τρένα εικοσαετίας και επειδή δεν τα ήθελε Ελβετία και Ιταλία τα έδωσαν σε εμάς.
Έχω επισκεφθεί το σημείο της σύγκρουσης από τότε 2-3 φορές και η γυναίκα μου πήγε και στο Κουλούρι, πήγε και στα βαγόνια. Φωτογράφησε και τη θέση που καθόταν η Αναστασούλα μας. Ήταν και είναι ένα σημείο ότι ερχόμαστε πιο κοντά της. Τίποτα άλλο.
Η Αναστασούλα καθόταν στο τρίτο βαγόνι, στην 3 θέση, και με τη σύγκρουση έσπασε το κάθισμά της γιατί είχε πλάτη προς την κίνηση και έσπασε το κάθισμά της και ήρθε όλη η οροφή πάνω της. Απ’ ότι λέει η ιατροδικαστική έχει σύνθλιψη του δεξιού του δεξιού πνεύμονα και το συκώτι. Και πέθανε από ασφυξία. Δεν κάηκε. Δεν βρέθηκε κάποιος να τα σηκώσει εκείνη τη στιγμή. Αν καθόταν μια θέση πιο πέρα. Τρεις σκοτώθηκαν από το τρίτο βαγόνι, η Ιφιγένεια, η Αναστασία και άλλη μια κοπέλα που ήταν απέναντι και λίγο πιο πίσω από την Αναστασία.
Το δυστύχημα είναι έγκλημα με δόλο. Μας διαφήμιζαν ένα δύο χρόνια πριν με εικόνες που όπως αποδείχθηκε είναι από Ιταλία, με εικόνες από Ιταλία, αυτά τα βαγόνια δεν υπάρχουν εδώ είναι στην Ιταλία και έτσι πιστέψαμε όλοι ότι κάτι φτιάξανε. Κουραζόντουσαν με το λεωφορείο είναι η αλήθεια. Έκαναν πέντε ώρες να πάνε, πεντέμισι καθισμένες, περιμέναν να σταματήσουν στη Λαμία, ενώ με το τρένο σηκώνονταν, τους άρεσε πιο πολύ και είναι πιο ασφαλές μέσο αλλά όχι στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα αυτό που χρειαζόταν έγινε τμηματικά από τρεις εταιρείες, μια γαλλική, μια γερμανική και μια καναδική. Τι έκαναν οι έξυπνοι οι δικοί μας για να τους ικανοποιήσουν όλους; Μοίρασαν το έργο 200χλμ το ένα κομμάτι η μια εταιρεία το άλλο η άλλη αλλά στο τέλος τι έγινε. Αυτά τα συστήματα που τοποθετούσε η εταιρεία δεν ήταν συμβατά με αυτά που τοποθετούσε η άλλη εταιρεία, με αποτέλεσμα τα τρένα να μην έχουν κάλυψη ασφάλειας σε όλη τη διαδρομή. Σε ένα κομμάτι έχουν στο άλλο δεν έχουν επειδή αλλάζει το σύστημα ασφαλείας. Αυτά θα έπρεπε να μας τα πει η δικαιοσύνη και το κράτος μας.
Δεν μπορείς να φορτώνεις τόσο κόσμο στα τρένα για να κόβεις εισιτήρια μόνο και μόνο να αυξηθούν οι εισπράξεις, όταν ξέρεις ότι από κάτω είναι σαθρό όλο το υπόστρωμα. Δεν λέω ότι ο Καραμανλής ξύπνησε ένα πρωί και σκότωσε. Αφού ξέρεις τόσα χρόνια, ξέρεις τι συμβαίνει από κάτω εκτός αν δεν ασχολείται και δεν καταλαβαίνει, εκτός αν οι διοικητές του έλεγαν ψέματα. Αυτά τα εξώδικα που ήταν κοινοποίηση στον υπουργό δεν τα διάβασε ποτέ; Μια εντολή να έδινε, όχι 160 χλμ που το έκαναν για να πιάσουν το 4ωρο Αθήνα – Θεσσαλονίκη. Αφού ξέρεις ότι από κάτω δεν υπάρχει τίποτα που το στέλνεις το τρένο στραβό και κουφό μέσα στη νύχτα με 160 χιλιόμετρα; Βαλ’ τους με 100 στις ευθείες και με 80 όταν δεν έχετε ορατότητα. Αφού ξέρεις ότι ηλεκτρονική ορατότητα δεν έχεις. Ηλεκτρονική ακουστικότητα, πληροφορία δεν έχεις. Πού το στέλνεις με 160 χιλιόμετρα; Μετέφερε ξυλόλιο στα μαύρα βαγόνια. Πάντα υπήρχαν αυτά στον ΟΣΕ, κάποιοι φόρτωναν χωρίς να πληρώνουν και να αναφέρουν τι μεταφέρουν. Κάτι τέτοιο έγινε με το ξυλόλιο, το οποίο επειδή εξατμίζεται γρήγορα και αναφλέγεται έχει μεγάλη ευαισθησία, αυτό με το μπαμ, σπάσαν τα βαρέλια περιέλουσαν την επιβατική και έγινε αυτή η φλόγα. Γιατί δεν το παραδέχονται; Εδώ τα έβαλαν χύμα και σιγά μωρέ τι θα γίνει. Που έγινε και καήκαν τα παιδιά. Θα είχαν σωθεί 10-15 παιδιά αν δεν ήταν το ξυλόλιο.
Δεν μας λένε την αλήθεια. Δεν λένε τίποτα. Δεν θα βγει ποτέ η αλήθεια. Στην Ελλάδα ανέκαθεν οι ολιγάρχες ανεβοκατεβάζουν πρωθυπουργούς και κυβερνήσεις. Λένε θα μας αποζημιώσουν και θα μας δώσουν 100 χιλιάρικα και 200 χιλιάρικα τα βγάζω μόνος μου δεν θέλω αυτά. Μπορούν να μου φέρουν την Αναστασία μου πίσω; Εγώ αυτό θέλω. Να τα φάνε μόνοι τους.
21 ευρώ, τα επιστρέψανε. Η μόνη εξαγορά που έχω σκεφτεί είναι… το παιδάκι μου ζύγιζε 56 κιλά, 56 κιλά κατεργασμένα διαμάντια να μου δώσουν, να ρωτήσω τον Θεό που να τα δώσω για να μου τη φέρει πίσω. Αυτό θα το έκανα για κανέναν άλλο λόγο. 56 κιλά κατεργασμένα διαμάντια. Πηγή: aigiovoice.gr
