Η δική μας Ιθάκη…
Ξεκινήσαμε της ζωής μας το μεγάλο ταξίδι,
πάνω σ’ ένα μικρό, τοσοδούλι βαρκάκι…
Ρότα είχαμε του κύματος τ’ αφρισμένο κεντίδι…
Ψάχναμε να βρούμε απέλπιδα τη δικιά μας Ιθάκη…
Θαλασσοδέρναμε με μπόρα, με σκληρή καταιγίδα,
και τα πανιά μας τα ξέσκιζαν του πελάγου βοριάδες…
Μα που να βρεις για λίγο μια θαμπή ηλιαχτίδα,
αφού τριγύρω παγωμένοι και μ’ αγιάζι χιονιάδες…
Στο ξάγναντο της καρδιάς μας,
της γαλήνης λιμάνι,
εκεί, που φιλιούνται
τρυφερά περιστέρια…
Και φτιάχνουν περίχαρα μ’ αγάπης ροδάνι,
μια φωλιά κρεμασμένη στ’ έρωτα τα πανέρια…
Κι είναι τούτο το χαμόγελο στο γλυκό πρόσωπό σου,
σαν τη λιόχαρη μέρα που τον κόσμο φωτίζει!..
Σα φιλί μελιστάλαχτο, κρυσταλόβρεχτης δρόσου!..
Είναι η Αγάπη, Αγάπη μου, που όλα μας τα στολίζει!!!
Θεόδωρος Θανόπουλος
τ. Σχολικός Σύμβουλος Ειδικής Αγωγής, μέλος του Συλλόγου Θυμάτων Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΑΡΘΡΑΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ